Το νησί του δρος Μορώ

Από πολύ μικρός λάτρευα τον κινηματογράφο. Έτσι, τα καλοκαίρια που περνούσα στην Κύμη αρχικά ως μαθητής και έπειτα ως φοιτητής δεν έχανα την ευκαιρία να πηγαίνω στις προβολές των δύο κινηματογράφων. Όταν στα τέλη του 80 έκλεισε ο ιδιωτικός, όλη η παρέα απογοητεύτηκε γιατί κακά τα ψέμματα ωραίες οι ταινίες που πρόβαλλε ο σύλλογος αλλά και λίγος εμπορικός κινηματογράφος δεν μας χαλούσε! Μάλιστα, αργότερα (μέσα προς τέλη '90) που κόπηκαν οι προβολές στο θεατράκι του μουσείου κοντέψαμε να τρελαθούμε από την πλήξη. Κάθε βράδυ από τις 9 και μετά δεν είχαμε τι να κάνουμε. Η πλατεία γέμιζε πιτσιρίκια και μπαρμπάδες, στη στροφή είχαν κάνει κατάληψη τα ζευγαράκια και δεν υπήρχε αυτοκίνητο για να κατεβαίνουμε κάθε βράδυ στου ριρή που μόλις είχε πρωτοανοίξει.

Μια από τις ταινίες που παιζόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι ήταν και «το νησί του δρος Μορώ». Θυμάμαι τη σχετική αφίσα να κοσμεί τους στύλους της ΔΕΗ κάθε Ιούλιο! Για κάποιο ανεξήγητο λόγο την είδα την τελευταία φορά που παίχτηκε. Μόλις είχα φθάσει από Αθήνα και οι πιστιρικάδες τότε Δ. και Κυμαίος (λες και οι υπόλοιποι είμαστε αθηναίοι! Να αλλάξεις ονομα ρε!) με πρήζανε να πάμε. Δεν πολυήθελα να συνοδέψω τα μικρά, αλλά όλη η παρέα μου (αργότερα κατάλαβα ότι όλη η Κύμη εκτός από μένα) είχε δει την ταινεία κάποιο προηγούμενο καλοκαίρι.

Τέλος πάντων, πάμε στην κουμιώτικη γωνιά και παίρνουμε μια τσάντα σουβλάκια (τότε την κουμιώτικη γωνιά την είχε ο Κωστής ο Μπασινάς και έκανε κάτι θεσπέσια πιτόγυρα που όμοια τους δεν έχω ξαναφάει!), φτάνουμε στο θεατράκι, ξεκινάει η προβολή και εκεί αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος που παρακολουθεί εξαντλείται σε δύο παρέες πιτσιρικιών και εμάς! Και μάλλον αυτές οι παρέες το είχαν ξαναδεί και είχαν έρθει λόγω βαρεμάρας.

Το έργο δεν έλεγε τίποτα, ήταν κάτι μεταξύ κακογυρισμένης περιπέτειας του 70 και ψευτοθρίλερ του 80, όπου όμως η παραμύθα φαινόταν από χιλιόμετρα! Λίγο που ηταν μάπα, κάτι η ηλικία του «κοινού», από το πρώτο ημίωρο ξεκίνησε Η καζούρα! Οι ατάκες έδιναν και έπαιρναν! Αφού κάποια στιγμή μια γειτόνισσα βγήκε και φώναζε «ησυχία θέλουμε να κοιμηθούμε». Θα πρέπει να ακουγόμασταν μέχρι το γηροκομείο... Μάλιστα, δεν είδαμε τα τελευταία ένα-δυό λεπτά γιατί το φιλμ ήταν μασημένο. Ε λοιπόν, ένας αθεόφοβος πιτσιρικάς πήγε και ζήταγε τα λεφτά του πίσω!

Από την ταινεία δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, αλλά εκείνος ο χαβαλές θα μου μείνει αξέχαστος! Και δύο απορίες: πως καταδέχτηκε η ηθοποιάρα που λέγεται Μπαρτ Λάνκαστερ να παίξει σε αυτή την παρωδία; Και τέλος πάντων ποια «μόρφωση» και «εκπολιτισμός» επέβαλλε το παίξιμό της κάθε χρόνο;