Εκλογές 2012

 Την ερχόμενη Κυριακή ψηφίζουμε στις πιο κρίσιμες εκλογές της τελευταίας 30ετίας. Απ΄ ότι φαίνεται, τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα θα «πατώσουν», εν μέρει πληρώνοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια. Το θέμα είναι με τι κριτήρια θα ψηφίσουν οι απογοητευμένοι πασοκονεοδημοκράτες. Αν προκριθεί η ψήφος διαμαρτυρίας, τότε οι διάφοροι Κουβέλοκαρατζαφέρηδες θα γίνουν από το πουθενά υπολογίσιμες δυνάμεις, ενώ οι φασίστες της χρυσής αυγής θα μπουν πανηγυρικά στη βουλή. Και δυστυχώς μάλλον έτσι φαίνεται να πηγαίνει η κατάσταση. 

 Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Με βάση τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνημόνιο, θα πρέπει μέχρι τα τέλη του 2012 η νέα κυβέρνηση να απολύσει δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να μειώσει έως και 25% τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και αντίστοιχα τις επικουρικές συντάξεις, να αυξήσει και άλλο τα τιμολόγια της ΔΕΗ, να ξεπουλήσει ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, Εγνατία και να βγάλει στο σφυρί όσα λιμάνια και δρόμους δεν ανήκουν ακόμα σε ιδιώτες. Και για κερασάκι στην τούρτα, να μειώσει τις λειτουργικές δαπάνες σχολείων-νοσοκομείων! Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν κινδυνολογίες, αντίθετα απορρέουν από το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση συνεργασίας πασοκ-νδ-λαος με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. (όποιος έχει όρεξη, ας μελετήσει το έγγραφο των «μνημονιακών δράσεων» όπως δημοσιεύθηκε από το οικονομικό γραφείο του πρωθυπουργού) 

Όλα αυτά. υπό την προυπόθεση ότι η νέα κυβέρνηση θα αποδεχτεί την δανειακή σύμβαση. Καθώς υπάρχει και η εναλλακτική περίπτωση, να μην την αναγνωρίσει. 

Στο σημείο αυτό αξίζει να δει κανείς τις αερολογίες των μνημονιακών κομμάτων. Το πασοκ ζητάει την ψήφο μας, λέγοντας ένα απλό «συγνώμη», δια στόματος Βενιζέλου, για τα προηγούμενα και αμυνόμενο στη θέση ότι αν δεν τα κάναμε θα είχαμε καταρρεύσει. Φυσικά δεν λέει κουβέντα για το τι ακολουθεί. Η νέα δημοκρατία και το μόρφωμα του Κουβέλη υποστηρίζουν την «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου. Ο δε Σαμαράς προχωράει ένα βήμα παραπάνω λέγοντας ότι θα πάρει «ισοδύναμα» μέτρα. Και αναρωτιέμαι πιο είναι το τόσο συντριπτικό επιχείρημα που κρατάνε κρυφό τόσο καιρό οι Κουβέλης-Σαμαράς, που θα πείσει τους δανειστές να «επαναδιαπραγματευτούν»? Και πια είναι τα ισοδύναμα μέτρα εδώ που έχουμε φτάσει? Ακόμα και αν ο Σαμαράς καταφέρει να μηδενίσει την διαφθορά (το οποίο είναι ένα πολύ μικρό μέρος των όσων μας ζητάνε), που θα βρεθεί το υπόλοιπο ποσό? Ποιους θα φορολογήσει? θα ξεπουλήσει ακόμη περισσότερη δημόσια περιουσία? 

 Γιατί στην τελική είναι πολύ ωραία και εύηχα τα κείμενα με τις λέξεις «αξιοπρέπεια», «ανατροπή», «ανεξάρτητες επιλογές», «θωράκιση», «αξιοποίηση», «παραγωγικότητα», «οικοδόμηση» κλπ, αλλά από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Το βασικό διακύβευμα των εκλογών είναι πως θα θέλαμε το μέλλον μας:
 -με το μνημόνιο ή χωρίς αυτό;
 -εντός ή εκτός της ΕΕ;
 -ευρώ ή δραχμή;
Οτιδήποτε άλλο, στην παρούσα φάση αποτελεί προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τα δύσκολα μελλούμενα.