Για το συμβάν της Αμαρύνθου

Τις τελευταίες μέρες το γνωστό περιστατικό του βιασμού στην Αμάρυνθο με έχει βάλει σε σκέψεις, όχι τόσο για το γεγονός καθ’ εαυτό, αλλά για τον τρόπο αντιμετώπισής του από την πολιτεία, τα ΜΜΕ και την κοινωνία. Είναι κρίμα ένα τόσο σοβαρό γεγονός το οποίο θα μπορούσε να μας κάνει να σκεφτούμε το ‘που πάμε’ ως κοινωνία, να ευτελίζεται σε λογύδρια εναντίον των καταλήψεων και αρθρογραφία για το κατά πόσον θα έπρεπε γνωστός δημοσιογράφος να δείξει σκηνές από πικάντικα βιντεάκια με πρωταγωνιστές ανήλικους. Δυστυχώς, άλλη μια φορά, για χάρη του θεάματος χάνεται η ουσία, η οποία βρίσκεται στο τρίπτυχο σεξισμός - ρατσισμός – στρουθοκαμηλισμός. Η συγκεκριμένη υπόθεση, περικλείει τον διάχυτο σεξισμό της κοινωνίας απέναντι στο θύμα, τη ρατσιστική αντιμετώπιση του και το στρουθοκαμηλισμό του νεοέλληνα απέναντι σε υπαρκτές καταστάσεις, οπότε έχει ενδιαφέρον να δούμε την καταγωγή του κάθε ενός από αυτά.
Ο σεξισμός, καλλιεργείται καταρχήν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Το μέτρο της ελάχιστης ποσόστοσης (30%) των γυναικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια, φτιάχτηκε από αυτά έχοντας ως στόχο την αντιμετώπιση του υπαρκτού (στα δύο μεγάλα κόμματα) προβλήματος της υποαντιπροσώπευσης του γυναικείου φύλλου. Όμως, το μέτρο αυτό δείχνει και την αποτυχία των δύο κομμάτων, καθώς έμμεσα παραδέχονται ότι χωρίς το νόμο το πρόβλημα θα χρόνιζε και συγχρόνως αποτελεί νομιμοποίηση του σεξισμού διότι αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως είδος προς προστασία! Μάλιστα, τις ελάχιστες φορές που κάποιο από τα δύο κόμματα εμφανίσει ψηφοδέλτιο με γυναικείο πληθυσμό της τάξης του 40% (όπως πρόσφατα υποψήφιος για το δήμο Αθηναίων), το γεγονός προβάλλεται άκρως σεξιστικά, με φωτογραφήσεις του υποψηφίου με τις γυναίκες σε στυλ πασαρέλας.
Επίσης, το τελευταίο διήμερο προβλήθηκε αρκετά η πρωτοβουλία του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου να συναντηθεί με το θύμα. Όμως, αυτό το γεγονός δεν αναιρεί το ότι ο αρχιεπίσκοπος, όπως και το σύνολο των ‘πατέρων’ και ‘παππούληδων’ της εκκλησίας, ηγούνται ή συμμετέχουν σε μία δομή που διατηρεί τα υπάρχοντα σεξιστικά στερεότυπα. Έτσι, έχουμε μία επαρχία της Ελλάδας, το άγιο όρος, όπου ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να την επισκεπτεί όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά επειδή γεννήθηκε με ‘μιαρό’ φύλλο. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί, στις εκκλησίες, να εισέλθει στην αγία τράπεζα καθώς και να κοινωνήσει τις ημέρες της περιόδου!
Ακόμα, στη συγκεκριμένη υπόθεση βλέπω και διαβάζω για το ζήλο της αστυνομίας και τη θέρμη του τακτικού ανακριτή, προκειμένου να ‘χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση’. Όμως, από το 91 μέχρι σήμερα, σε ελάχιστες περιπτώσεις οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές έδειχναν την ίδια διάθεση. Ήδη από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η ελληνική επαρχία είναι γεμάτη από μαγαζιά με ταμπέλες ‘προσεχώς Βουλγάρες’, με ‘εργαζόμενες’ ως επί το πλείστον θύματα του traffiking. Τι κάνανε οι αστυνομικές αρχές όλο αυτό τον καιρό; Συνήθως το παραβλέπανε, ενίοτε και διασκεδάζανε εκεί. Τις ελάχιστες περιπτώσεις που το γεγονός έφτανε στα δικαστήρια, οι ένοχοι ήταν εξαφανισμένοι και τα θύματα μετατρέπονταν σε κατηγορούμενες για παράνομη είσοδο στη χώρα.
Επιπλέον, όσο και αν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε για την ανεκτικότητα της ελληνικής κοινωνίας, η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο ρατσισμός είναι υπαρκτός και μεγάλο μερίδιο της σημερινής κατάστασης οφείλεται στην αδράνεια της ελληνικής πολιτείας τα τελευταία 15 χρόνια. Ήδη από το 1989, με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, διαφαινόταν η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε έγινε προγραμματισμός για τις στρατιές των οικονομικών μεταναστών που θα ακολουθούσαν. Ακόμα και μετά το 1991, οπότε και η ελληνική επικράτεια δέχτηκε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, η πολιτεία αναλώθηκε σε επιχειρήσεις-σκούπα και επαναπροωθήσεις τους στις χώρες καταγωγής τους, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Αν, αντίθετα, είχε δημιουργηθεί ένας φορέας με στόχο την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία και την προετοιμασία της τελευταίας, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Το τελευταίο σημείο που αξίζει να αναφερθεί είναι ο στρουθοκαμηλισμός των ΜΜΕ απέναντι σε ένα φαινόμενο που τα ίδια καλλιέργησαν. Η σημερινή τηλεόραση, προβάλλει την δημοσιογραφία και τη διασκέδαση της κλειδαρότρυπας και μάλιστα στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης. Όταν στρατιές εφήβων μεγαλώνουν με πρότυπα από τους διάφορους κλόνους του big brother, όταν η ενημέρωση και οι αποκαλύψεις των δελτίων ειδήσεων και των ‘ενημερωτικών’ εκπομπών βασίζονται στην κρυφή κάμερα, όταν η μεσημεριανή ζώνη έχει κατακλυστεί από εκπομπές παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής των ‘σταρ’ που η ίδια γέννησε, γιατί μας εκπλήσσει η ψυχραιμία των μαθητριών που κατέγραφαν στα κινητά τους τη σκηνή του βιασμού ή των πρωταγωνιστών σε ανάλογα βιντεάκια; Όταν τα ίδια τα κανάλια αποθεώνουν τη λογική της ‘ξεπέτας’ και το πρότυπο του ‘ξέκολου’ στην πλειονότητα των σειρών τους, μάλιστα κάποιες από αυτές όπως το sex and the city αποτελούν τη ‘ναυαρχίδα’ τους, γιατί μας εκπλήσσει η παρόμοια συμπεριφορά των δεκαπενταρηδων; Και τέλος, πόσο συνεπές είναι να καυτηριάζουν την συμπεριφορά του δημοσιογράφου που πρόβαλλε κάποια από τα βιντεάκια οι εφημερίδες που κάθε εβδομάδα διανέμουν τσοντοσιντί ή οι εκδότες τους προωθούν γραμμές 090;
Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρότερα από όσο παρουσιάζονται και το ακόμα τραγικότερο είναι ότι ελάχιστοι φαίνεται να συνειδητοποιούν την έκταση τους.

Τελικά, αυτοί είμαστε;

Αναδημοσιεύω το άρθρο του Περικλή Κορόβεση από τη χθεσινή ελευθεροτυπία, το οποίο περιγράφει, με αφορμή το συμβάν της Αμαρύνθου, τις εντυπώσεις του συγγραφέα από την ελληνική επαρχία. Δυστυχώς, αν και γίνεται μοιάζει ισοπεδοτικός σε ορισμένα σημεία, τα όσα λέει είναι μεγάλες αλήθειες που τις βιώνουμε καθημερινά και στην Κύμη...

Μήπως βιάζει και το σχολείο;

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Στη μικρή επαρχιακή πόλη που καταφεύγω όταν θέλω να απομονωθώ για να γράψω ένα βιβλίο έχω την προσωνυμία «φάντασμα». Αυτό δεν οφείλεται στις μεταφυσικές ανησυχίες των κατοίκων, αλλά στο γεγονός πως είμαι ο μόνος που κυκλοφορεί με τα πόδια. Και αυτό είναι αξιοπρόσεκτο, αν όχι μεμπτό. Εν τούτοις έχω γίνει αποδεκτός από την τοπική κοινωνία επειδή συνεισφέρω στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου με τις συχνές επισκέψεις μου στα μπαρ και τα εστιατόρια, όταν βέβαια αυτά είναι ανοιχτά. Ακόμα έχω κερδίσει κάποιες καλημέρες από κάποιες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Στην επαρχία είναι δύσκολο να βρεις άνθρωπο να μιλήσεις για κάτι άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο και τον καιρό. Μέρος ιδανικό για ηθοποιούς και τραγουδιστές, αν για κάποιο λόγο πρέπει να κάνουν αφωνία.Η μόνη δυνατότητα που έχεις για να καταλάβεις αν λειτουργούν οι φωνητικές σου χορδές, είναι με το μανάβη σου, τον ψαρά σου, τον εφημεριδοπώλη σου, το φούρναρη ή τον άνθρωπο του σούπερ μάρκετ που βρίσκεται στον πάγκο με τα αλλαντικά και τα τυριά. Δεν ξέρω αν στις ταμίες επιτρέπεται να πουν τίποτε άλλο από το «Εχετε καρτούλα;» και το «ευχαριστούμε» (αυτό συμβαίνει και στην Αθήνα). Τις μέρες του βιασμού της δεκαεξάχρονης Βουλγάρας, στην Αμάρυνθο Ευβοίας, από τέσσερις συμμαθητές της και με τη συνέργεια άλλων τεσσάρων συμμαθητριών που βιντεοσκοπούσαν το θέαμα με προφανή σκοπό τον εξευτελισμό και τον περαιτέρω εκβιασμό, ρώτησα «τις άκρες μου» σ' αυτήν την όμορφη παραλιακή πόλη τι σκέφτονται για το συμβάν. Λίγο-πολύ συμφωνούσαν όλοι. Το φταίξιμο ήταν της Βουλγάρας. Αν δεν τα ήθελε δεν θα τα πάθαινε.Και μου εξήγησαν πως όλες οι πουτάνες της περιοχής είναι Βουλγάρες. Και μου υπέδειξαν κάποια μαγαζιά στην ευρύτερη περιοχή να πάω να το διαπιστώσω «ιδίοις όμμασι». Και στη βάση της ίδιας έγκριτης κοινωνιολογικής μελέτης, διαπίστωσαν πως οι ξένοι που έχουν έρθει στην Ελλάδα είναι τα αποβράσματα των κοινωνιών από τις οποίες προέρχονται. Εκεί δεν τους θέλουν. Οι Ρουμάνοι ειδικεύονται στις κλοπές, οι Αλβανοί στις ληστείες και τα εγκλήματα, οι Ρώσοι είναι μαφία και οι Βουλγάρες είναι πουτάνες. Τα επιχειρήματά μου τα βρήκαν αφελή και όταν ακόμα τους εξήγησα πως αυτά έλεγαν και για τους Ελληνες μετανάστες σε όποια χώρα και να πήγαν. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν οικογένειες, σπίτια και αυτοκίνητα και παιδιά που φροντίζουν να μην τους λείψει κανένα φροντιστήριο. Ανήκαν σε όλη την πολιτική γκάμα πλην ΣΥΝ. Μια μικρή διαφοροποίηση είχε ο φίλος μου ο κουκουές, που είπε πως αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν επί κομμουνισμού. Ο καπιταλισμός τούς διέφθειρε. Πιστεύω πως είναι έτσι όλη η επαρχία. Νεκρές πόλεις μέσα στην ανία, τη θλίψη και την ανεργία.Τίποτα δεν συμβαίνει. Μοναδική πνευματική τροφή, η τηλεόραση, που τους τροφοδοτεί με ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές και ο τηλεθεατής τις καταπίνει αμάσητα, γιατί δεν υπάρχει μια άλλη πηγή πληροφόρησης. Η Ελλάδα σήμερα είναι μια πολυεθνική χώρα όπως είναι όλη η Ευρώπη και κάθε άλλο κράτος που είναι πλούσιο. Και αυτή η χώρα, προϊόντος του χρόνου, βυθίζεται στην αμάθεια και την αβελτηρία. Εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες έρχονται μετανάστες στην Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί ένα υπουργείο Μεταναστευτικών Ζητημάτων που να εξηγήσει στους παλιούς Ελληνες γιατί αυτή η έλευση των νέων Ελλήνων, άσχετα από ποια είναι η χώρα καταγωγής; Δεν είμαι υπέρ της αφομοίωσης των μεταναστών. Οπου υπήρξα μετανάστης πάλεψα για να κρατηθεί η ελληνική μας ταυτότητα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποδέχεσαι το πλαίσιο της κοινωνίας όπου ζεις. Και στο σημείο που δεν το δέχεσαι, αυτό μπορεί να συμβεί και με τους ντόπιους και έτσι δημιουργούνται νέοι δεσμοί. Σημαίνει πως δένεσαι με βαθύτερες σχέσεις στη χώρα όπου ζεις και δουλεύεις, παλεύοντας για μια άλλη κοινωνία.Η πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια να βρει την αριστούχο εργαζόμενη μαθήτρια επαινέθηκε δικαίως από όλους. Και μπράβο του. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Γιατί όχι μια επίσκεψη και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο; Γιατί να μην ενδιαφερθεί για τους άστεγους ή τους εξαρτημένους χρήστες απαγορευμένων ουσιών; Σε τελική ανάλυση, όλοι αυτοί είναι θύματα διακρίσεων και περιφρόνησης. Και ας υποθέσουμε πως ο Πρόεδρος γίνεται ακτιβιστής. Εχει κάθε δικαίωμα. Το Σύνταγμα δεν το απαγορεύει. Μία ψήφος είναι και αυτός, όπως όλοι μας. Ωραίο θα ήταν. Ομως δεν φτάνει. Χρειάζονται θεσμοί. Αλλά η Ν.Δ. δεν μπορεί να δημιουργήσει άλλο θεσμό από τα ΜΑΤ και τα ασφυξιογόνα. Το δε ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε κόμμα μιας χρήσης, και αυτής προσωπικής, με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τώρα περιμένουμε την τρίτη ταφή του. Και το Α της Αριστεράς μπορεί να διαβαστεί και σαν Ανικανότητα να παρέμβει και να προτείνει. Η 16χρονη να συμβολίζει την ελληνική κοινωνία; Το ίδιο της το σχολείο τη βίασε και μετά την απέβαλε. Μήπως ανάμεσα στους βιαστές θα πρέπει να ψάξουμε και δασκάλους;