Διακοπές...

Ένα κείμενο-ωδή στις διακοπές. Τι και αν τελειώνουν; Κάθε στιγμή κάπου είναι καλοκαίρι!

"Η εργασία είναι εφεύρεση των σκοτεινών αιώνων της Ιστορίας. Του 19ου και του 20ού. Στη φύση µόνο δύο λειτουργίες συντελούνται. Η ανταλλαγή της ύλης και η διαιώνιση των ειδών. Η εργασία είναι άγνωστη. Η προπαγάνδα της εργασίας στην αγωνία της να εντοπίσει εργοτάξια στη φύση, κατέληξε στα έντοµα. Ονόµασε «εργάτριες» εκείνες τις βουλιµικές µέλισσες που αποβάλλουν στις κυψελωτές τουαλέτες τις υπερβολές της αδηφαγίας τους.
Η κοινή γνώµη ήταν πάντα κακή µε όσους εργάζονταν.

Μεταξύ των ρωµαλέων εκθαµβωτικού κάλλους και αρτιµελών θεών του Ολύµπου, µόνο ένας ξεχωρίζει µε την αναπηρία του: ο Ήφαιστος, ο θεός της εργασίας. Σύντροφοί του οι µονόφθαλµοι Κύκλωπες. Η Εργάνη Αθηνά και η Δήµητρα προστατεύουν τους εργαζόµενους αλλά δεν εργάζονται οι ίδιες. Οι Ήρωες των Ελλήνων επιδίδονται σε άθλους, ανδραγαθήµατα, κατορθώµατα, αλλά ουδέποτε καταδέχτηκαν να εργαστούν. Μόνο ο Ιάσων κάποτε σπέρνει, αλλά σπέρνει τι; Δόντια δράκοντος για να φυτρώσουν πάνοπλοι γίγαντες. Κάποτε γνέθει και ο Ηρακλής υπόδουλος της γυναικοµανίας του. Τι δουλειά κάνουν ο Ορέστης, ο Οιδίποδας, η Φαίδρα, η Μήδεια, η Αντιγόνη; Ένας εργαζόµενος εµφανίζεται στην «Ηλέκτρα» και τον παντρεύουν µε την οµώνυµη ηρωΐδα για να την ταπεινώσουν. Οι βοσκοί του Οιδίποδα τού σκάβουν τον λάκκο, για την ακρίβεια τον οδηγούν στην τύφλωση. Οι χειρώνακτες στην κωµωδία παρουσιάζονται άξεστοι, αγροίκοι, µοχθηροί, φοβικοί, ανασφαλείς και φλύαροι κορδακιζόµενοι. Τα “Έργα” του Ησίοδου προκαλούν στον αναγνώστη βαριά κατάθλιψη. Ο µύθος του «Τζίτζικα και µέρµηγκα» υµνεί την εργασία αλλά είναι προϊόν ενός ξεπεσµένου ελληνισµού.

Οι πρωτόπλαστοι τιµωρούνται µε ισόβια δουλειά. Ο εργαζόµενος Χριστός αποβλέπει στη φτηνή κολακεία των κατώτερων τάξεων. Στην µεγάλη εικονογραφία ουδέποτε τον βλέπουµε να δουλεύει. Αυτόν και τους µαθητές του. Θαυµατοποιοί και οπτασιαστές καταγίνονται µε µεταµορφώσεις, αναλήψεις και αναστάσεις για να αποφύγουν το µαραγκούδικο και το ψάρεµα. Ανάµεσα στους αγίους της Χριστιανοσύνης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνεργοι, προβάλει ο κοψοχέρης Άγιος Τρύφων, που είχε την απρονοησία να αµπελουργεί.

Στην µεσαιωνική µικρογραφία, ευνοούµενοι εργαζόµενοι είναι οι δεσµοφύλακες, οι βασανιστές και οι δήµιοι. Στους βασικούς τύπους της Κοµέντια Ντελ Άρτε συγκαταλέγεται το αιώνιο κορόιδο, ο ερωτοπαθής Πιερότος µε την εργατική φόρµα του φούρναρη, καταγέλαστος και πάντα εξαπατηµένος από τον σκανταλιάρη και τεµπέλη Αρλεκίνο.

Στο σαιξπηρικό θέατρο, µόνο ένας δουλεύει επί σκηνής. Ο νεκροθάφτης της Οφηλίας. Πρέπει να φτάσουµε στους Ροµαντικούς για να υµνηθεί ο κόσµος της εργασίας. Ο Ουγκώ έγραψε τους «Εργάτες της θάλασσας» µετά από πολυετή εξορία, θλίψη και µόνωση. Οι αδελφοί Καραµαζώφ, ο Ρασκόλνικωφ και ο Ηλίθιος είναι αργόσχολοι αεροκοπανιστές. Ο γκρίζος ρεαλισµός, γέννηµα του πολέµου και της φιληδονίας επιχείρησε να παινέσει την εργασία. Αλλά, «Οι µοντέρνοι καιροί» του Τσάπλιν, έδωσαν οριστικό τέλος στην απόπειρα.

«Εµπρός της γης οι κολασµένοι...» θρηνεί ο εργατικός ύµνος. Τα τάγµατα εξοντώσεως του Κεµάλ ονοµάζονταν τάγµατα εργασίας. Στην Τσινετσιτά, ένας εργάτης πρωταγωνιστεί σε χιλιάδες µέτρα φιλµ, ο Μουσολίνι. «Η εργασία απελευθερώνει» έγραφε η είσοδος του Νταχάου. Ο Στάλιν ανακάλυψε τον σταχανοφισµό, ένα σύστηµα για να καταµετρώνται οι εργατικές επιδόσεις. Όπως κάθε σύστηµα µέτρησης, έχει ανάγκη από ένα βαθµό µηδέν. Ποιος είναι; Ο χρόνος των διακοπών. Τον παγίωσε, τον επέβαλε η µεταπολεµική αναπτυξιακή φρενίτιδα. Αλλά όπως κάθε µηδέν, είναι φασµατική ιδεοληψία, κάτι ανύπαρκτο.

Για να βιωθεί ο βαθµός µηδέν της εργασίας, ο χρόνος των διακοπών δηλαδή, απαιτούνται µεγέθη Ολυµπίων, άθλοι ηρώων, θυσίες µαρτύρων, τραγική µοίρα, διονυσιακή µανία, µεσαιωνική αντίληψη, ροµαντική ουτοπία, χιτλερικά στρατόπεδα, σταλινικά γκούλακ. Προσπαθήστε."

πηγή

Ο Δήμαρχος και το θέατρο

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)


Θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι πολυαγαπημένε αναγνώστη: αυτό το καλοκαίρι έφτασα στα όρια της κατάθλιψης γιατί η αγαπημένη μου θεατρική σκηνή υπό τον τίτλο δουσού σχεδόν βάρεσε διάλυση. Οι μικρές πράσινες θεότητες απουσιάζουν αδικαιολογήτως στερώντας μας γερές δόσεις χαράς και γέλιου. Μόνο ο λατρεμένος μας Δήμαρχος, που ο θεός να του δώσει βουλευτική θητεία και ας ξεραθούν οι καμέλιες της θείας Βιργινίας, μας σκέφτεται δίνοντας σε κάθε παράσταση τον καλύτερο του εαυτό, αλλά τι τα θες dear ένας κούκ(λ)ος δεν φέρνει την άνοιξη. Ευτυχώς όμως, συνειδητοποιώντας το ύψιστο καθήκον του και τις ευθύνες του έναντι των συμπολιτών του ψάχνει απεγνωσμένα για νέα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν από το Σεπτέμβριο στην θεατρική μας σκηνή.

Και ναι, οι πρώτες προσπάθιες του στέφθηκαν με επιτυχία! Μόλις χθες το βράδυ στην εκδήλώση της χωροδίας της Κύμης εμφανίσθηκε το απόλυτο φαβορί για τη θέση του κλακαδόρου! Ένας ευηδής κύριος εξεμάνη όταν στις αφιερώσεις προηγήθηκε κάποιος κοινός θνητός της Δημαρχάρας μας. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένη η παρέμβαση του που ο μελλοντικός εργοδότης του και μέγας θεατράρχης μετά βίας προσπαθούσε να κρύψει τα συναισθήματα του: το πρόσωπό του είχε αποκτησει ένα όμορφο κοκκινομελιτζανί χρώμα ενώ οι κινήσεις του πρόδιδαν έντονη χαρά και συγκίνησή.

Βέβαια η θεία Ιουλία και άλλες δυο-τρεις κουσσέλες της πλατείας σχολίαζαν «τόσο καιρό καλλιεργούσε την προσωπολατρεία, ας την λουστεί τώρα», αλλά δικαιολογούνται γιατί η καρδιά τους χτυπάει μόνο για τον κύριο καθηγητή. Πλέον, προσεύχομαστε ολημερίς και οληνυχτίς με τον θείο Κορνήλιο ώστε να βρεθούν και άλλοι εθελοντές και έτσι ο δημοτικός μας θίασος να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Επικαιρότητα (τ. 11)

του Xριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)


Ω, ναί πολυαγαπημένε αναγνώστη! Μετά από τόσους μήνες ανομβρίας επιτελους ένα τεύχος της επικαιρότητας που να αξίζει το χαρτί που κόστισε. Όλο Θωμάς-Θωμάς το βαρέθηκα, επιτέλους γράψανε κάτι και για την πασοκάρα που την ορέχτηκα!

Από την πρώτη σελίδα η λαοφιλής φυλλάδα δείχνει το σοσιαλιστικό της πρόσημο: αναλύει την συμβολή του Ανδρέα Παπανδρέου στη βελτίωση της ζωής εκαντοτάδων χιλιάδων συμπολιτών μας. Και για τους αναγνώστες-τζόβενα που δεν πρόλαβαν τις πρώτες 100 ημέρες του πασόκ στην εξουσία, ιδού ένα δείγμα: κατάργηση των ΜΑΤ, αυξήσεις κάθε τρίμηνο, χάρη σε αναρχικούς κρατούμενους.Που να το φανταζόμουν ότι εν έτει 2009 μία τοπική εφημερίδα θα ξεκινούσε νέο αντάρτικο υμνώντας τον Ανδρέα και προβάλλοντας την πολιτική του. Με θλίψη ο θείος Κορνήλιος με ενημέρωσε πως περιβαλλόμαστε από ύπουλους σοσιαλιστάς που υπό τον μανδύα του φιλελευθερισμού προσπαθούν να μας επαναφέρουν στο μακρινό 1981.

Μάλιστα, αυτό φαίνεται και από το άκρως προβοκατόρικο άρθρο με τίτλο ‘και άλλο λουκέτο στην Κύμη’. Εκεί, κατηγορείται η «πολιτική ξεπουλήματος του δημοσίου τομέα» και οι ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά αυτά δεν συνέβαιναν ποτέ επί πασόκ, παρά μόνο όταν στην κυβέρνηση ήταν η επάρατη δεξιά του Μητσοτάκη, του Σημίτη, των Τσουκατοπανταγιάδων, της Βάσως, του Γιάννου και λοιπών ανθών και μπουμπουκιών που κοσμούσαν την πολιτική σκηνή της χώρας! Ευτυχώς, λατρεμένε, που έρχεται η επικαιρότητα και μας ανοίγει τα μάτια ξεσκεπάζωντας τις συνομωσίες του πολύπλαγκτου ακατανόμαστου. Και προφανώς εγκαλείται και ο βδελυρός Δήμαρχος για την απραξία του στα λουκέτα, σε αντίθεση με τους καθημερινούς λυσσαλέους αγώνες της αντιπολίτευσης. Ακόμα θυμάμαι με οίκτο τις αγαπημένες μου πράσινες μορφές να διοργανώνουν συζητήσεις, ενημερώσεις, πορείες, κάτω από το καυτό λιοπύρι ή ενώ τους μαστίγωνε η βροχή, προκειμένου να μην κλείσει ο οτέ και η εμπορική.

Όμως αρκετά ασχολήθηκα με τους σοσιαλιστές, τη στιγμή που το ίνδαλμά μου, ο καθηγητής-ηγέτης Ντίνος αφού σε προηγούμενη στήλη του έλυσε το πρόβλημα της μή αναγνωσιμότητας των βιβλίων, αυτό το μήνα καυτηριάζει την πολιτική του Δημάρχου που στρέφει τον λαό στην αγροτιά! Μάλιστα, όπως αναφέρει, ο Δήμαρχος «προκαλεί τους δημότες να φυτέψουν τα κτήματά τους με το απαράδεκτο τιμολόγιο του νερού». Ώιμε και τρις αλί, ο πανούργος Δήμαρχος επιθυμεί η αγροτική επανάσταση να ξεκινήσει από την Κύμη και για αυτό μας «προκαλεί» να φυτέψουμε ντομάτες. Δεν τη γλιτώνουμε τελικά, θα γίνουμε σαν τον κάμπο της Λάρισας: θα κλείνουμε την πλατεία με τα τρακτέρ μας, θα πίνουμε τσίπουρα στις 6 το πρωί πριν το όργωμα και θα μας επισκέπτονται συχνά-πυκνά τα καλύτερα λαρύγγια της εθνικής οδού!

Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν το άρθρο του μοναχού Δεληγιώργη: αναδημοσιεύει μία επιστολή ενός αντιστασιακού αντάρτη (Τ. Μυλωνάς) και μας ανοίγει τα μάτια δείχνοντάς μας πως αυτός ενστερνίζεται τον λόγο του Χριστού, ακόμα φυσικά και αν ο ίδιος δεν το γνώριζε. Ευτυχώς που τη σήμερον ημέρα τις καίριες θέσεις στα ΜΜΕ καταλαμβάνουν απόφοιτοι της Θεολογικής και έτσι έχουμε την τύχη σε μία εποχή που βασιλεύει η σήψη και η διαφθορά ορισμένοι πεφωτισμένοι να μας καταδεικνύουν το λόγο του Θεού και τις εκφάνσεις του στις επιστολές ανταρτών.

Από την άλλη πλευρά, η θεία Ιουλία προβληματίστηκε όταν διάβασε το άρθρο που ταύτιζε την Κύμη με παραχωματερή. Η κακομοίρα, όσο θυμόταν τον εαυτό της το χωνευτικό και ο δρόμος Βιτάλου-Κύμης ήταν χωματερές: ακόμα και επί Θεοδώρου. Μονολογούσε για αρκετή ώρα «δεν είναι δυνατόν και επί Θεοδώρου να υπήρχε ‘ανοχή όλων των αρμόδιων αρχών’» και μετά έπεσε σε κατάθλιψη. Προφανώς και δεν τολμάω να της ανακοινώσω και τα υπόλοιπα δυσάρεστα νέα: κατά τα λεγόμενά του ο διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός, επικεφαλής του γαλάζιου ψηφοδελτίου και μέγας ρήτορας με θεληματικό προφίλ και αποφασιστικό βλέμα δεν βρίσκει το νόημα να συμμετέχει πλέον στα δουσού γιατί θεωρεί πως τον καπελώνει ο φτου-φτου-666-Δήμαρχος. Ντροπή και αίσχος. Όμως τι τα θές, ουδείς προφήτης στον τόπο του....

Για το τέλος υπομονετικέ αναγνώστη σου φύλαξα το καλύτερο: δεν θα μοιραστώ μαζί σου τις αγωνίες του μυστακοφόρου άδωνη για το κατά πόσον έκλεισε το λατομείο στο βράχο (άλλωστε που θα συνευρίσκονται τα πουλάκια;), ούτε θα σε προβληματίσω για την έλλειψη διαφήμιστικού άρθρου για το Kymi Palace, αλλά θα σε κάνω κοινωνό των σκέψεων του σκηνοθέτη με το ευαίσθητο μουσικό αυτί! Ο ζαχαρένιος μου εξανίσταται γιατί ‘όταν βρέχει ή ορισμένοι γείτονες πλένουν τα αυτοκίνητά τους η οδός Παλαμά μετρέπεται σε παραπόταμο του Μανικιάτη’. Oh mon dieu. Quelle catastrophe! Επιτέλους που είναι το κράτος; Γιατί ολιγωρεί ο κακούργος Δήμαρχος; Απαιτώ άμεσα να εγκριθεί το απαραίτητο κονδύλι ώστε να τοποθετηθεί στέγαστρο ή έστω να νοικιαστούν γόνδολες δια την εξυπηρέτηση των κατοίκων.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο τρισάθλιος Δήμαρχος θέλει να μετατραπεί το σινέ Κάρμεν σε πάρκιγκ για τους Κουμιώτες ‘που πηγαίνουν για τσιγάρα ή εφημερίδα με το αυτοκίνητο’. Μην απορείς υπομονετικέ αναγνώστη που από αυτή την εμβριθή ανάλυση απουσιάζουν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών. Σου αποκαλύπτω σήμερα το μυστικό πράσινο σχέδιο που περιλαμβάνει τον αποκλεισμό των ασόιστων από το τρίγωνο δημαρχείο-πλατεία-στροφή Κατσαρόλα. Σε αυτό το τρίγωνο δικαίωμα εισόδου θα έχουν μόνο οι κάτοικοι της περιοχής και όχι οι βλάχοι από τον Πύργο ή οι κωλοαθηναίοι του Μεσόκαμπου. Οπότε τι τα θέλουμε τα πάρκιγκ;

Εν πλώ

Τι χάλι είναι αυτό που συμβαίνει φέτος με το εν πλώ; Τα δύο τελευταία σάββατα που πήγα στο συγκεκριμένο μαγαζί έκλαιγα τα λεφτά και το χρόνο μου...

Καταρχάς, από το 2003 είναι παράνομη η είσοδος (ή ελάχιστη κατανάλωση) στα κλαμπ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που ενώ πριν το 2003 είχαν είσοδο όλα τα κλαμπ της περιοχής (1500 δραχμές!), εκείνη τη χρονιά καταργήθηκε. Μάλιστα το πρώτο σαββατοκύριακο που ίσχυε ο νόμος ο ιδιοκτήτης του Βαβυλωνία μας μάζευε σε παρέες των 10 και μας προέτρεπε να μην πληρώνουμε πουθενά είσοδο! Φυσικά ο νόμος δεν εφαρμόστηκε ποτέ στα μεγάλα κλαμπ της Αθήνας, ενώ και τα τελευταία δύο χρόνια δεν εφαρμοζόταν το δεκαπενταύγουστο στην περιοχή μας. Πλέον, η είσοδος έχει γίνει καθεστώς απαράβατο.

Βέβαια όλοι λίγο-πολύ ένα ποτό θα το πιούμε, οπότε τι να το πλήρωσουμε στην είσοδο, τι στο μπαρ. Έλα όμως που η είσοδος είναι το εξωφρενικό ποσό των 8 ευρώ, λες και μπαίνεις στο shisha. Και το ακόμα χειρότερο, τα ποτά δεν πίνονται. Στην καλύτερη περίπτωση περιέχουν λίγο αλκοόλ με πολύ χυμό και στη χειρότερη... αποτελούνται από κάτι άλλο.

Και όλα αυτά με άθλια μουσική υπόκρουση. Από τις δύο ξεκινάνε τα κλαρίνα και δεν σταματάνε μέχρι να ξημερώσει. Καμμία σχέση με το πρόγραμμα που γινόταν μέχρι πέρισυ, που «ταίριαζε» στα γούστα του περισσότερου κόσμου: βανδή, prodigy, μητροπάνος, elvis, μίκρο, sash και διάφοροι άλλοι εξίσου ετερόκλητοι, σε ένα ασταμάτητο μιξάρισμα!

Γενικά, φέτος η απογοήτευση του καλοκαιριού ακούει στο όνομα ‘εν πλώ’. Κρίμα, γιατί εκεί έχω περάσει ορισμένες από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές βραδιές...