του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)
Με εξίσου εκλεκτή παρέα περάσαμε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Σταυρό του Νότου, ακούγοντας Παύλο Παυλίδη. Οι ευχάριστες εκπλήξεις ήταν αφενός η απουσία αρμονίου και αφετέρου το πρόγραμμα!
Ο Παυλίδης τόσο σαν μέλος των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και στην αυτόνομη πορεία του, πάντα στους δίσκους και στα live είχε κάποιον πληκτρά με ουσιαστικό ρόλο στον τελικό ήχο. Όταν, λοιπόν, είδαμε ότι η μπάντα είχε 3 κιθάρες (ούτε οι Maiden δεν χρειάζονται τόσες) ένα μπάσο και τύμπανα, γουστάραμε! Και όντως ο τελικός ήχος ήταν πολύ πιο σκληρός από ότι είχαμε συνηθίσει! Επιτέλους ο Παυλίδης κατατάσσεται εύκολα στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού ροκ.
Το πρόγραμμα ήταν ένα γεμάτο τρίωρο, αυστηρά με τραγούδια δικά του και των Σπαθιών. Ευχάριστο σημείο, το ότι έπαιξε πολλά αγαπημένα από τα Σπαθιά, αλλά όχι τα πιο εμπορικά τους όπως Ξεσσαλονίκη, Λιωμένο Παγωτο και Βασιλιά της Σκόνης. Επίσης, δεν κούρασε επιμένοντας σε δευτεροτρίτα δικά του. Γενικά, το πρόγραμμα ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στους τρεις τελευταίους δίσκους του και τους παλιούς ων Σπαθιών, με την εθνική ομάδα παπαρολογίας να διαφωνεί για σχεδόν όλο το βράδυ σχετικά με το ποια υπερείχαν αριθμητικά!
Στο δια ταύτα, άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του (15Ε είσοδος, 2Ε πρώτο ποτό, 8Ε ποτό). Highlights, η χαζοχαρούμενη ερμηνεία, κάτι σαν σέικ, του πιο… καταθλιπτικού τραγουδιού, η ροκ έκδοση της Φωτιάς στο Λιμάνι και η Λευκή Καταιγίδα!
Με αυτά και με εκείνα έχασα το τελευταίο δουσού του δήμου Κύμης… Όμως ενώ ήταν πολλά υποσχόμενο ως προς το θέμα, οι μικρές πράσινες θεότητες και ο απόλυτος γαλαζοπράσινος ρήτορας απείχαν, στερώντας από τον κυμαικό λαό την τελευταία τους παράσταση. Μάταια η θεία Ιουλία περίμενε τον μυστακοφόρο άδωνι, σωσία του Giancarlo Gianini, για να τον αποχαιρετίσει στο μεγάλο ταξίδι του στη λήθη. Μάλιστα, ο θείος Κορνήλιος ισχυρίζεται πως το πορτρέτο του Κωστάρου Βάμβα δάκρυσε εν τη απουσία του πολύ καλού του φίλου, σχεδόν αδερφού, και παμμέγιστου ηγέτη Ντίνου! Ευτυχώς για τους παριστάμενους, απουσίαζε ο απόγονος του Δημοσθένη, καθώς οι φήμες έλεγαν πως ετοίμαζε τον καλύτερο λόγο του, σε σημείο που να ραγίσουν τα μπετά με προφανή κίνδυνο για τους ακροατές του Δάσκαλου. Αν και, πλέον που είμαστε κυμαλιβεριώτες, μια διάλεξη του απόλυτου γλωσσοπλάστη πιθανά να ήταν η φθηνότερη λύση για την κατεδάφιση του πρώην, πλέον, δημαρχείου!
Με εξίσου εκλεκτή παρέα περάσαμε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Σταυρό του Νότου, ακούγοντας Παύλο Παυλίδη. Οι ευχάριστες εκπλήξεις ήταν αφενός η απουσία αρμονίου και αφετέρου το πρόγραμμα!
Ο Παυλίδης τόσο σαν μέλος των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και στην αυτόνομη πορεία του, πάντα στους δίσκους και στα live είχε κάποιον πληκτρά με ουσιαστικό ρόλο στον τελικό ήχο. Όταν, λοιπόν, είδαμε ότι η μπάντα είχε 3 κιθάρες (ούτε οι Maiden δεν χρειάζονται τόσες) ένα μπάσο και τύμπανα, γουστάραμε! Και όντως ο τελικός ήχος ήταν πολύ πιο σκληρός από ότι είχαμε συνηθίσει! Επιτέλους ο Παυλίδης κατατάσσεται εύκολα στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού ροκ.
Το πρόγραμμα ήταν ένα γεμάτο τρίωρο, αυστηρά με τραγούδια δικά του και των Σπαθιών. Ευχάριστο σημείο, το ότι έπαιξε πολλά αγαπημένα από τα Σπαθιά, αλλά όχι τα πιο εμπορικά τους όπως Ξεσσαλονίκη, Λιωμένο Παγωτο και Βασιλιά της Σκόνης. Επίσης, δεν κούρασε επιμένοντας σε δευτεροτρίτα δικά του. Γενικά, το πρόγραμμα ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στους τρεις τελευταίους δίσκους του και τους παλιούς ων Σπαθιών, με την εθνική ομάδα παπαρολογίας να διαφωνεί για σχεδόν όλο το βράδυ σχετικά με το ποια υπερείχαν αριθμητικά!
Στο δια ταύτα, άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του (15Ε είσοδος, 2Ε πρώτο ποτό, 8Ε ποτό). Highlights, η χαζοχαρούμενη ερμηνεία, κάτι σαν σέικ, του πιο… καταθλιπτικού τραγουδιού, η ροκ έκδοση της Φωτιάς στο Λιμάνι και η Λευκή Καταιγίδα!
Με αυτά και με εκείνα έχασα το τελευταίο δουσού του δήμου Κύμης… Όμως ενώ ήταν πολλά υποσχόμενο ως προς το θέμα, οι μικρές πράσινες θεότητες και ο απόλυτος γαλαζοπράσινος ρήτορας απείχαν, στερώντας από τον κυμαικό λαό την τελευταία τους παράσταση. Μάταια η θεία Ιουλία περίμενε τον μυστακοφόρο άδωνι, σωσία του Giancarlo Gianini, για να τον αποχαιρετίσει στο μεγάλο ταξίδι του στη λήθη. Μάλιστα, ο θείος Κορνήλιος ισχυρίζεται πως το πορτρέτο του Κωστάρου Βάμβα δάκρυσε εν τη απουσία του πολύ καλού του φίλου, σχεδόν αδερφού, και παμμέγιστου ηγέτη Ντίνου! Ευτυχώς για τους παριστάμενους, απουσίαζε ο απόγονος του Δημοσθένη, καθώς οι φήμες έλεγαν πως ετοίμαζε τον καλύτερο λόγο του, σε σημείο που να ραγίσουν τα μπετά με προφανή κίνδυνο για τους ακροατές του Δάσκαλου. Αν και, πλέον που είμαστε κυμαλιβεριώτες, μια διάλεξη του απόλυτου γλωσσοπλάστη πιθανά να ήταν η φθηνότερη λύση για την κατεδάφιση του πρώην, πλέον, δημαρχείου!
