Έχοντας παρακολουθήσει όλα τα παιχνίδια του ολυμπιακού μέχρι τώρα (εκτός από αυτό με την Τσιμπόνα), κάποια πρώτα συμπεράσματα.
Ο Childress έχει το καλύτερο ντράιβ που έχουμε δει από την εποχή Paspalj και συγχρόνως αποτελεί τον πιο αθλητικό παίκτη που έπαιξε ποτέ στη Ευρώπη. Το πρώτο βγάζει μάτι σε όλους τους αγώνες του θρύλου, όπου ενώ η πλειονότητα των αντιπάλων δεν τον παίζουν overplay αλλά του αφήνουν 1-1,5 μέτρο για σουτ, αυτός καταφέρνει και τους περνάει και μάλιστα χωρίς να έχει τα μεγάλα άκρα των Paspalj και Woods. Για το δεύτερο, απλά παρατηρήστε τον στο ζέσταμα της ομάδας: κάνει “παππάδες” σε ρυθμό ρελαντί. Αυτό που χρειάζεται είναι πίστωση χρόνου. Ήδη αυτή τη στιγμή έχει μάθει και εφαρμόζει το πρες που απαιτεί ο κοουτς Γιαννάκης, ενώ προσαρμόζεται σταδιακά και στην αντιμετώπιση της ζώνης. Μάλλον δεν θα γίνει ο παίκτης-ηγέτης, αλλά δεν νομίζω ότι το περιμένει και κανείς από τους παίκτες που μέχρι πρόσφατα έπαιζαν στο ΝΒΑ. Αντίστροφα, κάθε ομάδα χρειάζεται κάποιον που σταθερά να βάζει 15-20 πόντους και σε αυτό το ρόλο μπορεί να ανταποκριθεί με το παραπάνω.
Η καλυτερη μεταγραφή του καλοκαιριού είναι ο Παπαλουκάς. Παρ’ ότι τα χρόνια του έχουν αρχίσει να αποτελούν βαρύδι και η κόπωση από τα συνεχόμενα καλοκαίρια με την εθνική είναι εμφανέστατη, παραμένει ο καλύτερος πασέρ στην ευρωλίγκα. Επίσης, είναι ο μόνος που μπορεί να δέσει αυτούς τους παίκτες σε ομάδα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που σε ένα περσινό αγώνα του Παναθηναικού όταν ο Μπατίστ έβγαλε μία τυφλή πάσα στον... Ομπράντοβιτς, ο τελευταίος άρχισε να ωρύεται στον Winston γιατί με βάση τους αυτοματισμούς που δούλευαν στις προπονήσεις αυτός θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Με άλλα λόγια, το ότι οι παίκτες του παναθηναικού βρίσκονται με κλειστά μάτια είναι αποτέλεσμα ικανοτήτων και σκληρής δουλειάς. Το πρώτο το έχει και ο ολυμπιακός, ελπίζω με την πάροδο του χρόνου να φανεί και το δεύτερο.
Αν ήμουνα ο Γιαννάκης θα δοκίμαζα το περιφερειακό σχήμα Halperin- Childress- Greer, που επιθετικά βγάζει φωτιές. Ο πρώτος μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη ζώνη με το καλό περιφερειακό του σουτ, ο δεύτερος είναι ο ιδανικός για καταστάσεις ένας εναντίον ενός και ανοικτό γήπεδο, ενώ ο τελευταίος μπορεί να ανταποκριθεί και στα δύο.Αν, μάλιστα, το σχήμα συνδιαστεί με ένα τεσσάρι (Vujicic) που να μπορεί να παίξει στο τρίποντο αλλά και στη base line, και έναn ασταμάτητο σέντερ (Σόφο), θα έχουμε μία ομάδα-όνειρο. Βέβαια αυτή η πεντάδα αφενός δεν μπορεί να «αντέξει» στο παρκέ πάνω από 5 λεπτά, αφετέρου δεν ξέρω ποιος θα παίζει άμυνα! Όμως, εδώ με άμυνα-Γκέρσον παραλίγο να πάρουμε το πρωτάθλημα πρόπερσι, αυτό θα μας πειράξει;
Ο Childress έχει το καλύτερο ντράιβ που έχουμε δει από την εποχή Paspalj και συγχρόνως αποτελεί τον πιο αθλητικό παίκτη που έπαιξε ποτέ στη Ευρώπη. Το πρώτο βγάζει μάτι σε όλους τους αγώνες του θρύλου, όπου ενώ η πλειονότητα των αντιπάλων δεν τον παίζουν overplay αλλά του αφήνουν 1-1,5 μέτρο για σουτ, αυτός καταφέρνει και τους περνάει και μάλιστα χωρίς να έχει τα μεγάλα άκρα των Paspalj και Woods. Για το δεύτερο, απλά παρατηρήστε τον στο ζέσταμα της ομάδας: κάνει “παππάδες” σε ρυθμό ρελαντί. Αυτό που χρειάζεται είναι πίστωση χρόνου. Ήδη αυτή τη στιγμή έχει μάθει και εφαρμόζει το πρες που απαιτεί ο κοουτς Γιαννάκης, ενώ προσαρμόζεται σταδιακά και στην αντιμετώπιση της ζώνης. Μάλλον δεν θα γίνει ο παίκτης-ηγέτης, αλλά δεν νομίζω ότι το περιμένει και κανείς από τους παίκτες που μέχρι πρόσφατα έπαιζαν στο ΝΒΑ. Αντίστροφα, κάθε ομάδα χρειάζεται κάποιον που σταθερά να βάζει 15-20 πόντους και σε αυτό το ρόλο μπορεί να ανταποκριθεί με το παραπάνω.
Η καλυτερη μεταγραφή του καλοκαιριού είναι ο Παπαλουκάς. Παρ’ ότι τα χρόνια του έχουν αρχίσει να αποτελούν βαρύδι και η κόπωση από τα συνεχόμενα καλοκαίρια με την εθνική είναι εμφανέστατη, παραμένει ο καλύτερος πασέρ στην ευρωλίγκα. Επίσης, είναι ο μόνος που μπορεί να δέσει αυτούς τους παίκτες σε ομάδα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που σε ένα περσινό αγώνα του Παναθηναικού όταν ο Μπατίστ έβγαλε μία τυφλή πάσα στον... Ομπράντοβιτς, ο τελευταίος άρχισε να ωρύεται στον Winston γιατί με βάση τους αυτοματισμούς που δούλευαν στις προπονήσεις αυτός θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Με άλλα λόγια, το ότι οι παίκτες του παναθηναικού βρίσκονται με κλειστά μάτια είναι αποτέλεσμα ικανοτήτων και σκληρής δουλειάς. Το πρώτο το έχει και ο ολυμπιακός, ελπίζω με την πάροδο του χρόνου να φανεί και το δεύτερο.
Αν ήμουνα ο Γιαννάκης θα δοκίμαζα το περιφερειακό σχήμα Halperin- Childress- Greer, που επιθετικά βγάζει φωτιές. Ο πρώτος μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη ζώνη με το καλό περιφερειακό του σουτ, ο δεύτερος είναι ο ιδανικός για καταστάσεις ένας εναντίον ενός και ανοικτό γήπεδο, ενώ ο τελευταίος μπορεί να ανταποκριθεί και στα δύο.Αν, μάλιστα, το σχήμα συνδιαστεί με ένα τεσσάρι (Vujicic) που να μπορεί να παίξει στο τρίποντο αλλά και στη base line, και έναn ασταμάτητο σέντερ (Σόφο), θα έχουμε μία ομάδα-όνειρο. Βέβαια αυτή η πεντάδα αφενός δεν μπορεί να «αντέξει» στο παρκέ πάνω από 5 λεπτά, αφετέρου δεν ξέρω ποιος θα παίζει άμυνα! Όμως, εδώ με άμυνα-Γκέρσον παραλίγο να πάρουμε το πρωτάθλημα πρόπερσι, αυτό θα μας πειράξει;
No comments:
Post a Comment