Extreme ways

Η έδρα του δήμου στο Κακολύρι!

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)

Με αφορμή την ανακοίνωση του Συλλόγου των Απανταχού Οξυλιθιωτών, συγκάλεσα έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο, προκειμένου να δώσουμε τα φώτα μας στον Υπουργό κύριο Ραγκούση σχετικά με την επιθυμητή έδρα του νέου δήμου.

Αρχικά, η θεία Ιουλία πρότεινε η έδρα να γίνει στα Χάνια Αυλωναρίου, καθώς εκεί βρίσκεται το κέντρο του δήμου, ή μάλλον ολόκληρης της Εύβοιας, τουλάχιστον για τη μια βδομάδα που γίνεται το πανηγύρι. Τα επιχειρήματά της ήταν δύο: κάθε ευβοιώτης που σέβεται τον εαυτό του περνάει τουλάχιστον ένα βράδυ στον ομφαλό της Εύβοιας, τρώγοντας γουρουνόπουλο και αγοράζοντας εργαλεία από τους ρωσοπόντιους, ενώ ταυτόχρονα η ζωοπανήγυρις που στήνεται είναι εντυπωσιακή.

Φυσικά και τα δύο καταρρίφθηκαν από το κοφτερό μυαλό του θείου Κορνήλιου. Αφενός οι χανιώτες δεν ξέρουν να ψήνουν το γουρουνόπουλο, και αφετέρου η ζωοπανήγυρις που λαμβάνει χώρα μια φορά το μήνα στο δημαρχείο είναι απείρως εντυπωσιακότερη! Τα μέλη του ζωικού βασιλείου που ενδημούν εκεί κράζουν με στεντόρειες φωνές, τσαμπουκαλεύονται, τα ξαναβρίσκουν, παίζουν θέατρο και πετάνε και κανένα ποτήρι στο τσακίρ κέφι!

Υπό το φως των παραπάνω συντριπτικών στοιχείων, ο θείος Κορνήλιος αντιπρότεινε η θέση του νέου δήμου να γίνει στο Κακολύρι. Τελικά, με ψήφους 3 υπέρ και έναν χαιρετισμό, αυτόν της θείας Ιουλίας, από τη γενική συνέλευση της οικογένειας πέρασε το παρακάτω κείμενο:

"Με αφορμή την πρόσκληση του Δημάρχου Κύμης σχετικά με την εφαρμογή του νέου Καποδίστρια για τη δημιουργία νέων μεγαλυτέρων Δήμων από την επόμενη δημοτική περίοδο, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

1. Η νέα Διοικητική μεταρρύθμιση είναι μία αναγκαιότητα την οποία έχουν αποδεχθεί οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, η πλειοψηφία των κομμάτων αλλά και η ίδια η κοινωνία.

2. Η μεταρρύθμιση αυτή πρέπει να διασφαλίζει την αυτοτέλεια και την αναπτυξιακή προοπτική των νέων Δήμων με θεσμοθετημένους πόρους.

3. Οι πόροι αυτοί πρέπει να κατανέμονται δίκαια ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο της απομύζησης των Δημοτικών Διαμερισμάτων με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της έδρας και τον επακόλουθο μαρασμό των χωριών.

4. Όσον αφορά στο Κακολύρι είναι γεγονός ότι η μη υλοποίηση των διαχρονικών υποσχέσεων (αποχετευτικό, επέκταση σχεδίου πόλης (και τι πόλης, κόμβος!), κ.α.) από τη μία καθώς και η ληστρική τιμολογιακή πολιτική στο ζήτημα του νερού όπως επίσης και τα υπέρογκα δημοτικά τέλη, από την άλλη, οδήγησαν στην υποβάθμιση του.

5. Οι νέοι Δήμοι πρέπει να εξασφαλίζουν την εξυπηρέτηση των πολιτών στο τόπο διαμονής τους, πράγμα εφικτό με την σύγχρονη τεχνολογία, έτσι ώστε να μην είναι αναγκαίες οι συνεχείς μετακινήσεις τους στην έδρα του Δήμου.

Τέλος για το θέμα της έδρας επειδή είναι θέμα διαβούλευσης και συναπόφασης με τους άλλους εταίρους, έχουμε να καταθέσουμε και εμείς οι Κακολυριώτες την δικιά μας πρόταση.

Για μας η έδρα του Δήμου πρέπει να γίνει στο Κακολύρι δίπλα στην εκκλησία για τους παρακάτω λόγους:

-Γεωγραφικοί λόγοι (κοινά όρια των όμορων δήμων)
-Οικονομικοί λόγοι (χαμηλότατο τίμημα για την αγορά οικοπέδου)
-Χωροταξικοί λόγοι (άνετη στάθμευση-εύκολη πρόσβαση-ο χώρος διατίθεται για δεξιώσεις και συνεστιάσεις)
-Ιστορικοί λόγοι (εδώ πέθαναν ήρωες συμπατριώτες μας κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο)

Έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των συμπατριωτών μας θα παλέψουμε για την υλοποίηση των στόχων μας"

ΜΜΕ και αξιοπιστία

Όλοι λίγο-πολύ ακούσαμε στις ειδήσεις για τον τραυματισμό του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών Χ. Κίττα. Και φυσικά όλοι αναρωτηθήκαμε πόσο ανεγκέφαλοι μπορεί να είναι κάποιοι που χτυπάνε με μαδέρια ή καδρόνια έναν άοπλο μεσήλικα. Για παράδειγμα το Βήμα αναφέρει "Ενταση δημιουργήθκε και στα Προπύλαια όταν μιά ομάδα ατόμων προσπάθησε και τελικά κατάφερε να σπάσει την κεντρική πόρτα της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου της Αθήνας. [...] Οταν τελικά εισέβαλαν στην Πρυτανεία βρήκαν μπροστά τους τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Χρήστο Κίττα τον οποίο τραυμάτισαν σοβαρά στο κεφάλι."

Όμως, για άλλη μια φορά τα γεγονότα κατέδειξαν την """αξιοπιστία""" των ελληνικών ΜΜΕ και το ύποπτο παιχνίδι που παίζουν, με θύμα την αλήθεια. Η παραπάνω φωτο τραβήχτηκε από μεγάλο φωτογραφικό πρακτορείο, μετά την κατάληψη της πρυτανείας, τη στιγμή που ο πρύτανης έφευγε από το κτίριο. Σε αυτή δεν διακρίνεται κανένα χτύπημα στο κεφάλι του.

Μάλιστα, ενώ όλα τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι ο πρύτανης βρίσκεται στην εντατική του Ιπποκράτειου, ελάχιστα ανέφεραν την κλινική στην οποία νοσηλευόταν. Αντιγράφω από την
Ελευθεροτυπία: "Την έξοδο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρήστου Κίττα, από την Καρδιολογική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ανακοίνωσε το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.[...]Σημειώνεται ότι ο Χρ. Κίττας τραυματίστηκε χθες, κατά την εισβολή ομάδας νεαρών στο κτήριο της Πρυτανείας και μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ του Ιπποκρατείου, καθώς υπέστη ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο.".

Με άλλα λόγια, ένα καρδιακό επεισόδιο βαφτίζεται βαρύτατος τραυματισμός στο κεφάλι, και δημιουργούνται οι ανάλογες εντυπώσεις. Και φυσικά, οι λαθροχειρίες των ΜΜΕ δεν εξαντλούνται μόνο σε αυτό το περιστατικό, αλλά το συγκεκριμένο είναι ενδεικτικό της ποιότητας της ενημέρωσης που "απολαμβάνουμε" καθημερινά από τα "αξιόπιστα" ΜΜΕ μας! Ευτυχώς σε αυτήν την περίπτωση ο φωτογραφικός φακός κατέδειξε την αλήθεια. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχουν τέτοια αδιάψευστα πειστήρια;

Θρίαμβος!

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)

Επιτέλους λατρεμένε αναγνώστη, η αγωνία που με κατέτρεχε τόσες εβδομάδες και δεν μπορούσα να συμπληρώσω ούτε ένα δελτίο στοιχήματος έλαβε τέλος! Ο ευκλεής μπουζουκολάτρης και έχων ανακαλύψει το φάρμακο της αιώνιας νεότητας επικράτησε στις εκλογές έναντι της γρουσουζοφόρου, κεντρο-όπως μπαίνεις δεξιά-ς υποψήφιας του.

Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το φιδίσιο κορμί μου ενώ ένα δάκρυ συγκίνησης χάιδεψε την κόρη του οφθαλμού μου! Επιτέλους μετά από αυτή την εξέλιξη ο ευλογημένος τόπος μας και ο περιούσιος λαός θα μπορούν να ξαποστάσουν από την καθημερινή αναζήτηση της ευτυχίας. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από ανεπίσημους κύκλους που ίσως και να πρόσκεινται στον θριαμβευτή με το κορακί μαλλί, αναφέρουν πως ο μακεδονομάχος Αντώνης είναι αποφασισμένος να φέρει μεγάλες ρήξεις και ανατροπές στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι!

Πρώτο μέτρο της νέας -ακόμα δεν την είδαμε Αντώνη την βαφτίσαμε- κυβέρνησης θα είναι η καθιέρωση λαικής απογευματινής στα πολιτιστικά κέντρα της εθνικής οδού και της Πειραιώς. Δεν είναι δυνατόν ορισμένοι επιτήδειοι να εκμεταλλεύονται το λαικό αίσθημα και συναίσθημα και να χρεώνουν 20Ε το πανέρι γαρύφαλλα. Πρέπει να μπει ένα τέλος στην ασυδοσία των νταβατζήδων και την αισχροκέρδεια των κερδοσκόπων.

Σαν να μην έφτανε αυτό, θα χτυπηθεί ο αναχρονιστικός, λαικίστικος, κρατικοδίαιτος και οπισθοδρομικός θεσμός του ασύλου: στο εξής το «άσυλο ανιάτων» θα ονομάζεται «ίδρυμα ανιάτων» και σε αυτό θα έχουν δικαίωμα εγγραφής όσοι έχουν συμπληρώσει πάνω από μία πενταετία στις τοπικές του κόμματος. Επιπλέον θα καταργηθεί το άσυλο από την πλατεία Συντάγματος, την αμερικάνικη πρεσβεία και όλους τους χώρους όπου κατά το παρελθόν έχουν λάβει χώρα εκτεταμένα επεισόδεια.

Και για το τέλος σου φύλαξα το καλύτερο! Με προεδρικό διάταγμα, οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων θα λαμβάνουν τις οικοσκευές τους και τις λοιπές ενισχύσεις τους υποχρεωτικά από τρεις τουλάχιστον εταιρείες, διαφορετικά η μίζα θα θεωρείται άκυρη! Έτσι θα απαλλαγούμε από βραχνάδες τύπου Siemens οι οποίοι πέραν του επικοινωνιακού πλήγματος που επιφέρουν, λειτουργούν ενάντια στο νόμο της αγοράς δημιουργώντας μονοπώλια. Εμπρός για μια συμμετοχική μιζοκρατία!

Υ.Γ. στη φώτο, οπαδός της νουδού εκφράζει τα συναισθήματά της προς την οικογένεια Μητσοτάκη.

Το νησί του δρος Μορώ

Από πολύ μικρός λάτρευα τον κινηματογράφο. Έτσι, τα καλοκαίρια που περνούσα στην Κύμη αρχικά ως μαθητής και έπειτα ως φοιτητής δεν έχανα την ευκαιρία να πηγαίνω στις προβολές των δύο κινηματογράφων. Όταν στα τέλη του 80 έκλεισε ο ιδιωτικός, όλη η παρέα απογοητεύτηκε γιατί κακά τα ψέμματα ωραίες οι ταινίες που πρόβαλλε ο σύλλογος αλλά και λίγος εμπορικός κινηματογράφος δεν μας χαλούσε! Μάλιστα, αργότερα (μέσα προς τέλη '90) που κόπηκαν οι προβολές στο θεατράκι του μουσείου κοντέψαμε να τρελαθούμε από την πλήξη. Κάθε βράδυ από τις 9 και μετά δεν είχαμε τι να κάνουμε. Η πλατεία γέμιζε πιτσιρίκια και μπαρμπάδες, στη στροφή είχαν κάνει κατάληψη τα ζευγαράκια και δεν υπήρχε αυτοκίνητο για να κατεβαίνουμε κάθε βράδυ στου ριρή που μόλις είχε πρωτοανοίξει.

Μια από τις ταινίες που παιζόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι ήταν και «το νησί του δρος Μορώ». Θυμάμαι τη σχετική αφίσα να κοσμεί τους στύλους της ΔΕΗ κάθε Ιούλιο! Για κάποιο ανεξήγητο λόγο την είδα την τελευταία φορά που παίχτηκε. Μόλις είχα φθάσει από Αθήνα και οι πιστιρικάδες τότε Δ. και Κυμαίος (λες και οι υπόλοιποι είμαστε αθηναίοι! Να αλλάξεις ονομα ρε!) με πρήζανε να πάμε. Δεν πολυήθελα να συνοδέψω τα μικρά, αλλά όλη η παρέα μου (αργότερα κατάλαβα ότι όλη η Κύμη εκτός από μένα) είχε δει την ταινεία κάποιο προηγούμενο καλοκαίρι.

Τέλος πάντων, πάμε στην κουμιώτικη γωνιά και παίρνουμε μια τσάντα σουβλάκια (τότε την κουμιώτικη γωνιά την είχε ο Κωστής ο Μπασινάς και έκανε κάτι θεσπέσια πιτόγυρα που όμοια τους δεν έχω ξαναφάει!), φτάνουμε στο θεατράκι, ξεκινάει η προβολή και εκεί αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος που παρακολουθεί εξαντλείται σε δύο παρέες πιτσιρικιών και εμάς! Και μάλλον αυτές οι παρέες το είχαν ξαναδεί και είχαν έρθει λόγω βαρεμάρας.

Το έργο δεν έλεγε τίποτα, ήταν κάτι μεταξύ κακογυρισμένης περιπέτειας του 70 και ψευτοθρίλερ του 80, όπου όμως η παραμύθα φαινόταν από χιλιόμετρα! Λίγο που ηταν μάπα, κάτι η ηλικία του «κοινού», από το πρώτο ημίωρο ξεκίνησε Η καζούρα! Οι ατάκες έδιναν και έπαιρναν! Αφού κάποια στιγμή μια γειτόνισσα βγήκε και φώναζε «ησυχία θέλουμε να κοιμηθούμε». Θα πρέπει να ακουγόμασταν μέχρι το γηροκομείο... Μάλιστα, δεν είδαμε τα τελευταία ένα-δυό λεπτά γιατί το φιλμ ήταν μασημένο. Ε λοιπόν, ένας αθεόφοβος πιτσιρικάς πήγε και ζήταγε τα λεφτά του πίσω!

Από την ταινεία δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, αλλά εκείνος ο χαβαλές θα μου μείνει αξέχαστος! Και δύο απορίες: πως καταδέχτηκε η ηθοποιάρα που λέγεται Μπαρτ Λάνκαστερ να παίξει σε αυτή την παρωδία; Και τέλος πάντων ποια «μόρφωση» και «εκπολιτισμός» επέβαλλε το παίξιμό της κάθε χρόνο;

ΛΑΡΚΟ

Ρεπορταζ του σημερινού Ε για τη ΛΑΡΚΟ. Ουσιαστικά περιγράφει εύγλωττα τη ζωή στη Λάρυμνα, και εστιάζεται στο πως συμπεριφέρεται η εταιρία στους εργαζόμενους. Για μισθούς πείνας κάποιες εκατοντάδες εργάτες κινδυνεύουν καθημερινά να ακρωτηριαστούν ή να πεθάνουν. Δυστυχώς το ρεπορτάζ δεν αναφέρεται στις επιπτώσεις της ΛΑΡΚΟ στο περιβάλλον, που τελικά έστω και έμμεσα αφορούν πολύ περισσότερες ζωές.

"ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ (dida@enet.gr) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | JONNEK JONNEKSSON (jonnekjonneksson@yahoo.com)

Στα καμίνια της Λάρυμνας, στους 1.600ο C, δεν λιώνει μόνο το μετάλλευμα που θα δώσει νικέλιο. Λιώνουν ανθρώπινες ζωές - τρεις μόνο μέσα στον Αύγουστο που μας πέρασε! Ο φάκελος της ΛΑΡΚΟ, όμως, μιας από τις 5 κορυφαίες βιομηχανίες μετάλλου στον κόσμο, δεν έχει μόνο εργατικά δυστυχήματα. Συμπυκνώνει την πορεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού κεφαλαίου στη σύντομη περίοδο της εκβιομηχάνισης της χώρας. Παρακολουθεί την πορεία της εργατικής τάξης από τη στιγμή της γέννησης και ισχυροποίησής της ώς τη σημερινή φάση της διάσπασης και της ταπείνωσης. Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ μόνο μελό δεν είναι. Είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα. Σκληρή ιστορία, δύσκολο να λιώσει στους 1.600ο C.

Σαν τον πατέρα μου, όπως κι ο γιος μου. Πιθανότατα κι ο εγγονός μου». Κισμέτ; «Ταξική πάλη». Στον κολπίσκο της Μαλεσίνας, απέναντι από τον καφενέ του Πέτρου, το εργοστάσιο στέκει σχεδόν βουβό. Για κάποιον που έχει μάθει να ζει μαζί του. Για τον ξένο καπνίζει αφόρητα, βρομάει σαν δακρυγόνο, ουρλιάζει με όλες τις σειρήνες του κάθε τρεις και λίγο, σκεπάζει το χωριό με τέφρα. «Μα πώς σ' ενοχλεί; Αφού δουλεύει μόνο το ένα από τα πέντε καμίνια...»

Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο, σχεδόν πρωτόγνωρο για τους κατοίκους της Λάρυμνας. Κανονικά το εργοστάσιο λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα, 365 ημέρες το χρόνο. Κατεβαίνοντας από το βουνό προς τη θάλασσα, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι οι μεγάλες καμινάδες που δεσπόζουν στον βόρειο Ευβοϊκό. Ολόκληρη η πόλη, όλη η γύρω περιοχή -η Λάρυμνα, το Μαρτίνο, η Μαλεσίνα, το Νέο και το Παλιό Κόκκινο- ζει στη σκιά της ΛΑΡΚΟ.

«Αν ήρθες να γράψεις άλλη μια πονεμένη ιστορία για τη φτωχολογιά, καλύτερα να φύγεις. Το θέμα δεν είναι ο πόνος, είναι η οργή. Αυτήν την αντέχεις; Κι οι αναγνώστες σας θα την αντέξουν Κυριακή μεσημέρι, με το φρέντο στο χέρι;» Ο Γιάννης Φλούδας είναι 48 ετών και δουλεύει στην εταιρεία 33 χρόνια. Σαν τον πατέρα του. «Κι όταν σου λέω "όπως κι ο γιος μου", δεν είναι γιατί δεν ονειρεύομαι μια καλύτερη ζωή για κείνον. Αλλά πώς να τη βρει όταν το δημόσιο σχολείο είναι διαλυμένο; Πώς να την κατακτήσει όταν πρέπει να πληρώνω για φροντιστήρια 700 ευρώ το μήνα; Πώς να σπουδάσει όταν θα χρειάζεται 1.000 ευρώ για να ζήσει μακριά από δω; Δεν είναι κισμέτ· δεν γεννιέται κάποιος με προδιαγραμμένη μοίρα να γίνει εργάτης. Είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα, ώστε να μην μπορείς να αποδράσεις από την τάξη σου».

Νοικιασμένος εργαζόμενος, ετών 27. Οι δύο φωτογραφίες τραβήχτηκαν την ίδια μέρα: πριν ο κ. Πάνος Πολίτης πιάσει δουλειά και αφού σχόλασε. Παρότι διαφέρουν χρονικά μόνον όσο η διάρκεια μιας βάρδιας, φαίνονται σαν να απέχουν μια ζωή. Κάτι που για κάποιους συναδέλφους του αποδείχτηκε τραγικά το ίδιο. «Σεβασμός: προς τους εργαζομένους, τους πελάτες, τους συνεργάτες, τους μετόχους, τις τοπικές κοινωνίες, το περιβάλλον. Ασφάλεια: στην υψηλότερη βαθμίδα. Εμπιστοσύνη: ανάμεσα στους εργαζομένους, τους συνεργάτες, τους πελάτες και τις τοπικές κοινωνίες». Αυτές είναι οι αρχές που διακηρύσσει πως έχει, μέσα από την ιστοσελίδα της, η ΛΑΡΚΟ.

Ακούγονται σαν τραγική ειρωνεία όλα αυτά καθώς περπατώ στην παραλία της Λάρυμνας. Παντού, σε κάθε κολόνα, σε κάθε τοίχο, υπάρχουν ακόμη τα κηδειόχαρτα των τριών νεκρών του Αυγούστου. Τότε που σταμάτησαν να δουλεύουν όλα τα καμίνια. Με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση.

Το πρώτο θανατηφόρο δυστύχημα στη ΛΑΡΚΟ για φέτος (στα 46 χρόνια λειτουργίας της αριθμεί, σύμφωνα με τους εργάτες, 50 νεκρούς) έγινε στις 2 Αυγούστου. Τότε το καμίνι 3 πήρε φωτιά και απανθρακώθηκε ένας εργάτης. Χρειάστηκε να γίνει και δεύτερο δυστύχημα, στις 27 Αυγούστου, για να ανακοινώσει ο γ.γ. του υπουργείου Ανάπτυξης πως δεν θα διεξαγάγει μόνο τον προβλεπόμενο από τη νομοθεσία έλεγχο, αλλά ότι έδωσε εντολή προσωρινής σφράγισης των πέντε ηλεκτροκαμίνων στο εργοστάσιο της Λάρυμνας, ώστε να διεξαχθεί πλήρης έλεγχος στις συγκεκριμένες εγκαταστά- σεις». (Σύμφωνα με το υπουργείο, τακτικός έλεγχος στη ΛΑΡΚΟ έγινε τον Μάρτιο του 2008.) Αλλος ένας νεκρός, δύο ελαφρά τραυματίες και ένας ακόμη που χαροπάλευε στο ΚΑΤ. Πέθανε 10 μέρες αργότερα.

Τώρα τα μνημόσυνα έγιναν, έχει λιακάδα και όλα μοιάζει να 'χουν ξεχαστεί. Το «εργασιακό Νταχάου», όπως το αποκαλούσαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, δεν απασχολεί κανέναν. Ούτε καν τους ίδιους τους εργαζομένους. Στα καφενεία και τις ταβέρνες του χωριού τους το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι τι θα απογίνει η εταιρεία. Η απελθούσα κυβέρνηση είχε βγάλει στο σφυρί το 36% των μετοχών της ΛΑΡΚΟ.

Η διαδικασία επιλογής θα ολοκληρωνόταν τον Νοέμβριο. Ο κ. Καραμανλής, στην αγωνία του να κλείσει τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού, ετοιμαζόταν να χαρίσει μια εταιρεία αξίας άνω των 2 δισ. ευρώ στον στρατηγικό επενδυτή για 150 εκατ. ευρώ. Τώρα η διαδικασία έχει παγώσει.

Αν κανείς θέλει να μελετήσει την εργατική τάξη στην Ελλάδα, θα πρέπει να ερευνήσει και για τη ΛΑΡΚΟ. Μέχρι το 1901 η Λάρυμνα ήταν μια καθαρά αγροτική περιοχή. Τότε ξεκίνησε η εκμετάλλευση των μεταλλείων· τότε φτωχοί τσοπάνηδες και μικροκληρούχοι της Κωπαΐδας έγιναν σε μια νύχτα εργάτες. Το 1963 ο Πρόδρομος Αθανα- σιάδης - Μποδοσάκης ιδρύει τη ΛΑΡΚΟ και τρία χρόνια αργότερα το εργοστάσιο. Γύρω από αυτό κατασκευάζει δύο οικισμούς με σχολεία, νηπιαγωγεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, εκκλησίες και πολιτιστικά κέντρα για τους εργαζομένους της εταιρείας.

Η χιλιοτραγουδισμένη τσιμινιέρα δεσπόζει στο τοπίο και στη ζωή ολόκληρης της περιοχής. Σε χαρά ή σε σχόλη, στην καθημερινότητα και στις αργίες, καπνίζει συνεχώς. Γι' αυτό και όταν η τσιμινιέρα «πάγωσε» για 110 μέρες, το 1977, το ομώνυμο τραγούδι έγινε ο ύμνος των απεργών εργατών. Στην Ελλάδα του Καζαντζίδη και των γκασταρμπάιτερ ήταν για κάποιον μεγάλη τύχη να δουλεύει στου Μποδοσάκη. Μέχρι τις αρχές του '80, οπότε -αφού ο ιδρυτής την ξεζούμισε και χρώσταγε παντού- μπαίνει στο νόμο για τις προβληματικές, εκκαθαρίζεται και περνά στον έλεγχο του Δημοσίου.

Η κυρία Αργυρούλα κρατάει στην αγκαλιά την εγγονή που έχει το όνομά της. Ζει στον εργατικό οικισμό της Λάρυμνας από 5 χρονών. «Ηρθαμε εδώ με τους γονείς μου για να δουλέψουν στο εργοστάσιο. Το '60 ήταν πολύ σπουδαίο να είσαι εργάτης στην Ελλάδα και να μην ξενιτευτείς. Ο Μποδοσάκης έφτιαξε το εργοστάσιο, τον οικισμό που μένουμε και το διπλανό χωριό. Ημασταν μια μικρή κοινωνία από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ηταν, βέβαια, πολύ βρόμικα από τη σκόνη. Φαντάσου: φαίνονταν οι πατημασιές σου και δεν μπορούσες ν' ανοίξεις τα παράθυρα. Ομως, δεν ξέραμε πόσο επικίνδυνα είναι αυτά. Ο οικισμός συνδεόταν με το χωριό με βάρκα. Ο δρόμος φτιάχτηκε από τα τοξικά απόβλητα, με τα οποία ο Μποδοσάκης μπάζωνε τη θάλασσα επί χούντας. Τότε χαιρόμασταν που είχαμε ψωμί να φάμε. Οι άνθρωποι τότε δεν ήξεραν τι πάει να πει εργάτης, τι πάει να πει μεροκάματο. Ηταν μια αποκομμένη περιοχή με καμιά πενηνταριά μαντριά. Σε πολλά σπίτια είχαν τη φωτογραφία του βασιλιά και δίπλα του Μποδοσάκη. Τον θεωρούσαν ευεργέτη. Μέχρι την απεργία του '77, βεβαίως».

Τριάντα οχτώ χρονών, 25, 34. Χρήστος Δόσκορης. Κώστας Ντελής. Γιάννης Παπακωνσταντίνου. Είναι οι τρεις τελευταίοι νεκροί στη μακρά ιστορία της πιο βαριάς βιομηχανίας της χώρας. «Στην ημερήσια διάταξη των κυβερνώντων είναι το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ και η ανατροπή των "βαρέων και ανθυγιεινών" των μεταλλεργατών. Η ανθρώπινη ζωή, η προστασία και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι σε δεύτερη ή τρίτη προτεραιότητα. Καταγγέλλουμε την εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων. Καταγγέλλουμε το κουκούλωμα, που κάθε φορά επι- χειρείται, των πραγματικών αιτίων και των ευθυνών. Κάθε φορά ενοχοποιούνται τα θύματα (Σωληνουργεία Κορίνθου, Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη...)» υπογράμμιζε τον Αύγουστο η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Μετάλλου.

Αυτήν τη φορά δεν ενοχοποιήθηκαν τα θύματα. Αυτήν τη φορά -λένε οι άνθρωποι της εταιρείας- έφταιγε η πάστα. Πάστα είναι το υλικό που χρησιμοποιείται για να λιώσει το μετάλλευμα. Για να κάνουν οικονομία, λένε, σταμάτησαν να αγοράζουν πάστα από τη Νορβηγία κι έπαιρναν την πολύ φτηνότερη ουκρανέζικη. «Στην πρώτη γραμμή της παραγωγής είναι φυσιολογικό να έχεις και απώλειες. Για να μην έχεις, πρέπει να τηρούνται όλοι οι κανόνες ασφαλείας, πρέπει να τηρείται αυστηρά η διαδικασία και πρέπει ο εργάτης να είναι απολύτως συγκεντρωμένος σ' αυτό που κάνει. Αν δεν είναι ή αν έχει μια κακιά μέρα επειδή τσακώθηκε με τη γυναίκα του ή αν τον έχει πάρει από κάτω η ρουτίνα, τότε είναι πολύ εύκολο να συμβεί το δυστύχημα». Και τι έγινε, λοιπόν, στη ΛΑΡΚΟ τον Αύγουστο; Είχαν και οι τρεις μια κακή μέρα;

«Αν είχαν μια κακιά μέρα, δεν θα σας μιλούσαμε ανώνυμα». Ετούτα τα δύο στελέχη είναι οι πρώτοι άνθρωποι που συναντώ. Μακριά από τη Μαλεσίνα. Στον μικρόκοσμο της επιχείρησης οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στα στελέχη και στους εργάτες. Και όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον από αυτούς, σπεύδει να σου συστηθεί με αυτήν του την ιδιότητα - στέλεχος ή εργάτης. Αλλα ωράρια, άλλες αποδοχές, άλλα σπίτια, άλλη θέση, άλλη άποψη για ό,τι έχει συμβεί.

«Αυτό που συνέβη τον Αύγουστο δεν ήταν τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα σπατάλης, κακοδιαχείρισης και ενός σκανδάλου που, αν διερευνηθεί στην ολότητά του, είναι μεγαλύτερο από το Βατοπέδι». Τα δύο στελέχη με βομβαρδίζουν με νούμερα και στοιχεία και μ' ένα σωρό άγνωστες έννοιες: κλειδωμένες τιμές, προπώληση, χέτζινγκ, χρηματιστήριο Λονδίνου. Γιατί να μη γράψω τα ονόματά σας; «Είμαστε και οι δύο λίγο πριν από τη σύνταξη. Αύριο-μεθαύριο μπορεί η εταιρεία να πουληθεί. Δεν ρισκάρεις να πάρεις πόδι σ' αυτήν την ηλικία».

Ο Κώστας Πολίτης δηλώνει «60 χρονών, ευτυχώς. Γιατί είναι καθαρά θέμα τύχης να βγεις ζωντανός». Εργάζεται στη ΛΑΡΚΟ από το 1977 - τη χρονιά της απεργίας που κράτησε 110 μέρες και συντάραξε την Ελλάδα. Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ έγιναν σύμβολα για την αντοχή, την αλληλεγγύη και την αποφασιστικότητά τους. Και ο Μποδοσάκης -ιδιοκτήτης 10 μεγάλων βιομηχανιών και προσωπικός φίλος του τότε πρωθυπουργού Καραμανλή, που έστελνε αύρες και κρανοφόρους στους απεργούς- αναγκάστηκε να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματά τους.

Αυτή η απεργία έρχεται συνεχώς στις κουβέντες με τους εργάτες που συναντάμε σε σπίτια και σε καφενεία, σε ταβερνεία και σε μπαρ. «Το '66 οι εργάτες έκαναν την πρώτη τους μεγάλη απεργία που κράτησε 60 μέρες. Γύρισαν ηττημένοι και ταπεινωμένοι. Το '77 κέρδισαν πάνω απ' όλα δύναμη, αυτογνωσία, πίστη στην αλληλεγγύη τους. Τότε οι άνθρωποι ζούσαν εξαθλιωμένοι· δυο δυο οι οικογένειες στα σπίτια. Στο εστιατόριο της επιχείρησης, ακόμη και στους δρομίσκους του οικισμού, αλλού κάθονταν τα στελέχη και αλλού οι εργάτες· ήταν σαν απαρτχάιντ. Πώς από αυτήν τη μεγάλη νίκη φτάσαμε στον σημερινό εξευτελισμό, να πεθαίνουν τρεις συνάδελφοι και να μην ανοίγει ρουθούνι; Είναι όλοι φοβισμένοι. Γι' αυτό».

«Τον βλέπεις αυτόν; Απεργοσπάστης. Μόλις κάθεται, σταματάνε οι κουβέντες· το στίγμα το κουβαλάνε ακόμη και τα παιδιά του» μου λέει ο Πάνος Πολίτης, «εργάτης και κομμουνιστής», όπως συστήνεται. Ο Πάνος είναι 27 χρονών και δουλεύει ως νοικιασμένος εργαζόμενος στο εργοστάσιο. «Στη ΛΑΡΚΟ υπάρχουν εργαζόμενοι 4 ταχυτήτων: οι παλιοί που έχουν τις συμβάσεις που κέρδισαν με τη μεγάλη απεργία. Ενας τέτοιος εργάτης μπορεί να βγάζει 2.500 με 3.000 ευρώ. Υπάρχουν αυτοί που μπήκαν με τις καινούργιες συμβάσεις και που για την ίδια δουλειά παίρνουν 1.000 ευρώ. Υπάρχουν οι νοικιασμένοι, που κάνουν επίσης την ίδια δουλειά, αλλά δεν έχουν υπερωρίες, επιδόματα και αποζημίωση. Και, τέλος, υπάρχουν εκείνοι που δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών ως αυτοαπασχολούμενοι (!), με ασφάλιση στο ΤΕΒΕ, χωρίς κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα. Αρα, πώς να συντονιστούμε μεταξύ μας, αφού υποβλέπουμε ο ένας τον άλλον κι αφού μας κάνουν να παραμυθιαζόμαστε πως έχουμε διαφορετικά συμφέροντα;»

Απολυμένος λόγω συνδικαλισμού, ο κ. Γιώργος Νυδριώτης κατέφυγε στην Αθήνα όπου έφτιαξε, μαζί με άλλους εργάτες, το συνδικάτο μετάλλου. Αναγκαστική επιλογή, μας εξηγεί, καθώς το σωματείο των μόνιμων δεν δεχόταν ως μέλη τους νοικιασμένους. Από τους νεκρούς του καλοκαιριού, δύο ήταν μόνιμοι κι ο τρίτος δούλευε σε εργολάβο. Ισως γι' αυτό η οικογένειά του να μου έκλεισε ερμητικά την πόρτα όταν την επισκέφθηκα στο χωριό τους. «Ολοι που δουλεύουμε σε εργολαβίες έχουμε φιλήσει κατουρημένες ποδιές για 600 και 700 ευρώ».

Ο νεαρός που μου μιλάει δουλεύει στο εργοστάσιο από τα 18. Ολοι οι άντρες της περιοχής έχουν κάνει μεροκάματα εδώ, ακόμη και ως μαθητές για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους. Ομως, για τον (ας τον πούμε) «Δημήτρη» το εργοστάσιο κατέληξε η ζωή του:

«Το καθεστώς των εργολαβιών μειώνει το κόστος της εργατικής δύναμης. Οποιος από το μόνιμο προσωπικό συνταξιοδοτείται αντικαθίσταται από νοικιασμένο εργαζόμενο. Αντίθετα, κάποιοι απολύθηκαν την περασμένη χρονιά. Οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες εργάζονται στη βαριά βιομηχανία ανειδίκευτοι, χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, ενώ ανακυκλώνονται συνεχώς, άρα δεν προλαβαίνουν να αποκτήσουν εμπειρία και εξοικείωση με τη δουλειά. Ο ανώτερος μισθός φτάνει τα 1.000 ευρώ, ενώ πρόσφατα είχαμε δύο μήνες απλήρωτοι.

Θα μπορούσε να είναι ένα ειδυλλιακό χωριό. Ομως, μερικές δεκαετίες κακοδιαχείρισης, απληστίας και κομματικών πελατειακών σχέσεων μετέτρεψαν τα χωριά της περιοχής σε χωριά κολίγων, δεσμευμένων από τα μεροκάματα, τα οποία όσο περνά ο καιρός γίνονται όλο και μικρότερα. »Οταν δεν υπάρχει δουλειά, όταν δεν έχεις καμία άλλη εναλλακτική, φοβάσαι να χάσεις και το λίγο που σου πετάνε. Και, φυσικά, δέχεσαι να δουλεύεις χωρίς εκπαίδευση και χωρίς καινούργια και καλοσυντηρημένα εργαλεία και στα χειρότερα πόστα. Και δεν υπάρχει χειρότερο απ' τα καμίνια, πίστεψέ με». Κάθε καμίνι είναι έξι μέτρα ψηλό και έχει διάμετρο 12 μέτρα. Το «5» είναι το μεγαλύτερο, με διάμετρο 18 μέτρα. Για να λιώσει το μετάλλευμα χρειάζεται το καμίνι να φτάσει στους 1.600° C. Ο «Δημήτρης» με κερνάει τον καφέ, πληρώνει την μπίρα του και φεύγει.

«Καμία σχέση με την παλιά εποχή. Παλιά οι εργάτες, μετά την απεργία, έβγαζαν χρήμα. Τώρα τα έρμα δουλεύουν για φραγκοδίφραγκα». Η κυρούλα που κρατάει τον καφενέ δίπλα στα φουγάρα ξεκινάει να θυμάται «γλέντια και χαρές και γέλια. Ηταν κιμπάρηδες οι εργάτες τότε. Και περήφανοι. Αλλιώς η ζωή μας».

Ο πιτσιρικάς που συναντώ μετά ήταν αγέννητος όταν η ζωή ήταν «αλλιώς». «Εγώ μάζεψα τα πτώματα. Και καλά οι δύο που πέθαναν ακαριαία. Τον έναν τον πήρε η φλόγα, τον άλλον η λάβα. Ομως, ο τρίτος που φλεγόταν ακόμη και καιγόταν από τα τοξικά επί δύο εβδομάδες; Τι να κάνεις, όμως; Αυτή είναι η δουλειά, και γυρίσαμε. Δεν φοβάμαι, είναι μέσα στα ρίσκα που παίρνεις». Για 800 ευρώ; «Στην προηγούμενη δουλειά μου, που ήταν επίσης σε βιομηχανία, έπαιρνα 600 και δούλευα 12ωρο. Εδώ είναι καλύτερα. Πόσες φορές θα σε βρει το κακό;»

Εργάζεται στη ΛΑΡΚΟ από το 1977ο κ. Κώστας Πολίτης, από τη χρονιά της θρυλικής απεργίας, δηλαδή, που κράτησε 110 μέρες. Με τα «κέρδη» εκείνου του αγώνα ζουν ακόμη οι παλιοί εργάτες. «Το κακό μπορεί να σε βρει κάθε στιγμή. Τα τελευταία εφτά χρόνια κλάψαμε οχτώ συναδέλφους. Τώρα για το πρώτο ατύχημα λένε πως φταίει το υλικό που χρησιμοποιούμε για να λιώσει το μέταλλο. Στο δεύτερο, το καμίνι εξερράγη και... ήταν κακιά στιγμή. Ομως, το καμίνι "μουγκράει", το ακούς όταν είναι να σκάσει. Ηταν όλοι σωστά εκπαιδευμένοι; Τηρήθηκαν σωστά οι διαδικασίες; Γιατί προσπάθησαν να το σβήσουν αφού είχε πυρώσει κι αφού κάθε νοήμων άνθρωπος ξέρει πως δεν σβήνεις με νερό των 20° C κάτι που καίει στους 1600° C; Αυτά είναι τα ενδιαφέροντα ερωτήματα».

Ο Γιώργος Νυδριώτης είναι φυσιογνωμία πολύ γνωστή. Γνωριζόμαστε από το υπόγειο όπου τραγουδάει η Καίτη Ντάλλη. Εγώ τον ήξερα ως μπουζουξή. Μου συστήνεται ως πρόεδρος του συνδικάτου μετάλλου. «Αναγκάστηκα να φύγω στην Αθήνα, αφού η εταιρεία δεν με ξαναπροσέλαβε λόγω της συνδικαλιστικής μου δραστηριότητας. Το σωματείο των μόνιμων, λόγω του καταστατικού του, δεν μας δεχόταν εμάς τους νοικιασμένους. Ετσι φτιάξαμε το συνδικάτο. Την πρώτη μέρα που γύρισα απ' το εργοστάσιο δεν με αναγνώρισε ούτε το σκυλί μου· τόσο μαύρος ήμουν. Η μάνα μου με παρακάλαγε να φύγω· οι μανάδες μας, οι γυναίκες μας, οι αδελφές μας ζουν πάντα με το φόβο αν θα γυρίσουμε πίσω. Ο κίνδυνος είναι πανταχού παρών. Με το που πατάει το πόδι εκεί ο εργάτης, η πρώτη ευχή που παίρνει είναι "σιδερένιος"».

Οι εργαζόμενοι δουλεύουν με τις φωτιές να πετάγονται πάνω απ' τα κεφάλια τους, ενίοτε και μέσα στα ρούχα τους. Ενστικτωδώς μαθαίνουν να προστατεύονται. Προσέχουν ακόμη και το σκαλί που πατάνε για να αποφύγουν τις χυμένες λάβες. Τόσο πολύ δένονται με το εργοστάσιο και τη δουλειά τους, που έχουν προσωποποιήσει κάθε συμπεριφορά των καζανιών. Λένε ότι «μουλάρωσε», «γκρινιάζει», «πεισμώνει».

Σε ένα δραματικό έγγραφο-προειδοποίηση που έστειλε η Επιθεώρηση Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδος (ΕΜΝΕ) προς το υπουργείο Ανάπτυξης, αμέσως μετά το πρώτο θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στις αρχές Αυγούστου, καταγγέλλει πως 10 μηχανικοί καλούνται να επιθεωρήσουν πάνω από 1.200 επιχειρήσεις μεταλλείων!

Εγραφε τότε η «Ελευθεροτυπία»: «Οι επιθεωρητές αδυνατούν πλέον να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, δηλαδή να επιβλέψουν και να εγγυηθούν στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας στα περισσότερα μεταλλεία της χώρας! Το "έγκλημα" στη ΛΑΡΚΟ είχε, δυστυχώς, προαναγγελθεί. Οι πολιτικοί υπεύθυνοι στο υπουργείο Ανάπτυξης (υπουργός, υφυπουργός, γεν. γραμματέας, προϊστ. διευθύνσεων) γνώριζαν πολύ καλά και από πρώτο χέρι ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν κυριολεκτικά διαλυθεί».

Σ' αυτό το μικρό χωριό των 1.000 κατοίκων οι ξένοι κάνουν πάντα εντύπωση. Τραβάνε τα βλέμματα και προκαλούν απορίες. Ειδικά αν περπατάνε δίπλα στο εργοστάσιο και στον ιδιωτικό του οικισμό. Τότε τους σταματάνε και τους ρωτούν από πού είναι και τι γυρεύουν εδώ. Το βράδυ, όμως, τους κερνάνε μπίρες. «Κοιτάξτε, κυρία μου, σας σταματήσαμε γιατί περπατούσατε χωρίς άδεια της διεύθυνσης. Δεν ξέρουμε τι θέλετε να μάθετε, αλλά φωτογραφίες δεν θα βγάλετε· διαφορετικά, νομίμως (sic) θα σας σπάσουμε τη μηχανή». Κι αφού συζητάμε επί ώρα το νόμιμον του σπασίματος της μηχανής, έχουμε γίνει πια φίλοι. «Μην το ψάχνεις με τους νεκρούς. Ατυχήματα γίνονται κάθε μέρα. Μπορεί κι εσύ, εδώ που είσαι, να πάθεις ένα εργατικό ατύχημα. Φέρ' ειπείν, με το αμάξι σου».

«Οχι ατύχημα, ρε γαμώ το, δολοφονία έγινε!» επιμένει το βράδυ ο Πάνος Πολίτης. «Τρύπησε το καμίνι, έγινε το μπαμ. Εγώ ήμουν γύρω στα 150 μ. μακριά. Με το πρώτο μπαμ καταλάβαμε ότι η ζημιά ήταν εκεί. Τρέξαμε. Ρωτάω, "Βγήκατε όλοι έξω;". Μου λένε, "Ψάχνουμε τον Κώστα". Ο ένας συνάδελφος έψαχνε τον άλλο, αρπάζαμε φωτιά. Εβραζε κάτω ο τόπος, πατάγαμε, παίρναμε φωτιά, προσπαθήσαμε να σβήσουμε, να βρούμε φορτωτές να σπρώξουμε... Τους συναδέλφους ήδη τους είχαμε μαζέψει. Ψάχναμε να βρούμε κι άλλους που μες στον πανικό φύγανε και δεν τους βρίσκαμε. Μόλις σβήσαμε λίγο τη φωτιά και ήταν ανθρωπίνως δυνατό να ξαναπάμε στο σημείο, βρήκαμε τον έναν συνάδελφό μας νεκρό και τον άλλο να χαροπαλεύει. Σας εύχομαι πραγματικά ποτέ να μη ζήσετε στιγμή να ψάχνετε για έναν άνθρωπο νεκρό, έναν συνάδελφο που πριν από μια ώρα είπες καλημέρα, ήπιες καφέ μαζί του. Δώσαμε μάχη για να μη φτάσει η φωτιά στις δεξαμενές προπανίου - που, αν εκραγούν, θα εξαφανιστούν Λάρυμνα, Μαρτίνο, Μαλεσίνα κι όλα τα περίχωρα».

«Το εργοστάσιο ήταν για όλες τις κυβερνήσεις ένας τρόπος να βολεύουν την πελατεία τους. Μεγάλος πελάτης; Σε κάνουν διευθυντή. Μικρός πελάτης; Σε κάνουν εργάτη. Κι έχουν πολλούς τρόπους να σε κρατάνε, αφού, αν είσαι με μπλοκάκι, παρακαλάς να μπεις στον εργολάβο. Κι αν είσαι στον εργολάβο, παρακαλάς να γίνεις μόνιμος. Τρέμουν όλοι να μην κλείσει το εργοστάσιο και μείνουν χωρίς δουλειά. Εν τω μεταξύ, έχουμε μείνει χωρίς θάλασσα, χωρίς καθαρό αέρα, χωρίς δέντρα. Η ΛΑΡΚΟ αδειάζει τη σκουριά στη θάλασσα, μπαζώνει τα ρέματα, πετάει τα απόβλητα στα γύρω βουνά. Κι αν σε ρωτήσουν ποιος σ' τα 'πε όλα αυτά, να πεις "ο Πέτρος ο καφετζής, που είναι 31 κι έχει έναν γιο 2,5, και που δεν ψήφισε κανέναν τους στις εκλογές γιατί κανείς τους δεν ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκε"».

Τα δύο δυστυχήματα του Αυγούστου είναι στη φάση της δικαστικής διερεύνησης. Η Επιτροπή Μεταλλείων αναμένεται να βγάλει τα πορίσματά της και ο εισαγγελέας να σχηματίσει δικογραφία. Η διαδικασία πώλησης της ΛΑΡΚΟ πάγωσε λόγω εκλογών. Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα αποζημιώσει τις οικογένειες των νεκρών και θα προσλάβει άλλα μέλη της οικογένειάς τους στο μόνιμο προσωπικό. Οι νεκροί δικαιώνονται;

Το προφίλ της εταιρείας

Η ΛΑΡΚΟ παράγει ετησίως 2.500.000 τόνους κοκκοποιημένο σιδηρονικέλιο. Οι μεγαλύτεροι παραγωγοί προϊόντων ανοξείδωτου χάλυβα (κατασκευαστές όπλων, ηλεκτρονικών συσκευών, ειδών οικιακής χρήσης) εμπιστεύονται το προϊόν της, το οποίο θεωρείται μοναδικό λόγω της παντελούς απουσίας άνθρακα. Αυτό τοποθετεί την εταιρεία μεταξύ των πέντε κορυφαίων παραγωγών στον κόσμο, με μερίδιο 40% της ευρωπαϊκής αγοράς. Το προϊόν της είναι σχεδόν 100% εξαγώγιμο και συναλλαγματοφόρο. Η επιχείρηση απασχολεί 1.300 άτομα, γεγονός που την καθιστά έναν από τoυs εργοδότες με σημαντική συνεισφορά στο ΑΕΠ τns Ελλάδας, με τέσσερα κύρια μεταλλευτικά κέντρα και δραστηριότητα σε πέντε νομούς. Ανήκει στο Δημόσιο (33,5%), στην Εθνική Τράπεζα (36,43%), στη ΔΕΗ (28,56%) και στην κρατική εταιρεία κινητών αξιών ΔΕΚΑ (1,51%).

Ακούστε

..............1..............

Μάνος Λοΐζος - Φώντας Λάδης

«Τα τραγούδια μας» (MINOS MSM 279)

Ο κλασικότερος δίσκος της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια ακούγονται ακόμη και σήμερα σε πορείες και απεργίες. Κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1976· ωστόσο, 8 από τα τραγούδια του δίσκου απαγορεύτηκε να παίζονται από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης. Ο Λοΐζος κατάγγειλε δημοσίως το γεγονός και τα παρουσίασε σε μια μεγάλη συναυλία τον Δεκέμβριο του 1976 στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Οι πωλήσεις του δίσκου ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα. Το τραγούδι «Πάγωσε η τσιμινιέρα» υπήρξε προφητικό για τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ και νιώθουν σαν να γράφτηκε γι' αυτούς.

Διαβάστε

..............1.............

Claude Lefort, «Η προλεταριακή εμπειρία»,

εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες

Η εργατική τάξη δεν αντιδρά απλώς μέσα στην ιστορία απέναντι σε οικονομικά προσδιορισμένους εξωτερικούς παράγοντες (βαθμός εκμετάλλευσης, επίπεδο ζωής), αλλά δρα και πραγματικά, παρεμβαίνοντας επαναστατικά όχι με βάση κάποιο προδιαγεγραμμένο από την αντικειμενική συνθήκη σχέδιο, αλλά σε συνάρτηση με τη συσσωρευμένη ολική της εμπειρία. Ο Λεφόρ εξηγεί πως το να είσαι προλετάριος είναι κατ' αρχήν το βίωμα και η επίγνωσή του.

«Λάρκο '77»

Εκδοση του γραφείου Ανατ. Στερεάς

& Εύβοιας του ΚΚΕ

Αποσπάσματα ελληνικού και ξένου Τύπου, φωτογραφίες και μαρτυρίες από την απεργία που κράτησε 110 μέρες και έγινε σύμβολο για την εργατική τάξη της χώρας.

..............2..............

Τσαρλς & Κρις Τίλι, «Η εργασία στον καπιταλισμό», εκδ. Καστανιώτη

Ο ιστορικός Τσαρλς Τίλι αναλύει, μαζί με το γιο του Κρις, το ερώτημα πώς και γιατί η κοινωνική οργάνωση της εργασίας αλλάζει ανάλογα με το πεδίο εφαρμογής της και σε κάθε διαφορετική χρονική περίοδο. Το βιβλίο αποτελεί μια «γροθιά στο στομάχι» της νεοφιλελεύθερης θεωρίας που κυριαρχεί σήμερα παγκοσμίως. Αποτελεί ένα αισιόδοξο εργαλείο για όλους όσοι ασχολούνται με τα προβλήματα της εργασίας, καθώς και για κάθε εργαζόμενο που θέλει να κατανοήσει τις προοπτικές της εργασίας.

Δείτε

Στιούαρτ Μπερντ και Ντέμπορα Σέιφερ,

«The Wobblies»

Οι wobblies, εκ του IWW, δηλαδή Industrial Workers of the World, ήταν το πρώτο ταξικό εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ. Στους κόλπους του συγκέντρωσε τα καταπιεσμένα κομμάτια της εργατικής τάξης, δηλαδή ανειδίκευτους εργάτες, μετανάστες, μαύρους και γυναίκες.

..............2 ..............

Βίρνα Μολίνα, Ερνέστο Αρδίτο,

«Η καρδιά της φάμπρικας»

Οι εργάτες της κεραμοποιίας Ζανόν παίρνουν στα χέρια τους τη διαχείριση του εργοστασίου όταν ο ιδιοκτήτης αποφασίζει να το κλείσει. Αρχίζουν και πάλι να παράγουν πλακάκια, αλλά χωρίς αφεντικά. Είναι το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο στον κόσμο.

..............3..............

Michael Glawogger, «Ο θάνατος του εργάτη»

Σπονδυλωτή ταινία για την αόρατη εργατική τάξη στις εσχατιές του κόσμου. Από τους αυτοαπασχολούμενους ανθρακωρύχους της Ουκρανίας μέχρι τους εργάτες στο ηφαίστειο Ijen στην Ινδονησία και από τους εκδοροσφαγείς της Νιγηρίας μέχρι τους Παστούν στο διαλυτήριο πλοίων του Gadani.

Το σκάνδαλο της κακοδιαχείρισης και της προπώλησης

«Οι εργάτες είναι κακομαθημένοι. Δεν εκτιμούν τίποτα από όλα όσα τους προσφέρει η εταιρεία. Δωρεάν σπίτια, δεν πληρώνουν λογαριασμούς, όσα παίρνουν τους μένουν στο χέρι. Κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο μια λίστα με γκόλντεν μπόις και τάχα μου άχρηστους διευθυντές, που τάχα μου αυξήθηκαν από 12 σε 52 τα τελευταία χρόνια. Είναι και το δικό μου όνομα στη λίστα. Γιατί να γράψεις για τους εργάτες και τα ατυχήματα και όλα αυτά και να μη γράψεις για το τεράστιο έργο που προσφέρει η εταιρεία στην περιοχή και την Ελλάδα ολόκληρη;» Το γκόλντεν μπόι που κάθεται απέναντί μου μου μιλά «για τη φύση του εργάτη, που είναι απείθαρχη και τεμπέλικη κι όλο ζητάει, ζητάει, ζητάει».

«Ε, λοιπόν, τη λίστα με τα γκόλντεν μπόις τη βγάλαμε εμείς. Οπως κι εμείς δώσαμε στη Δικαιοσύνη τα στοιχεία για το σκάνδαλο. Κι αν τολμάνε, ας αμφισβητήσουν πόσο Νεοδημοκράτης είμαι. Είμαι δεξιός από άποψη, αλλά δεν μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια. Βούλιαξαν την εταιρεία και θα σας εξηγήσω πώς». Ο Αντρέας Κορέτζελος είναι ο πρόεδρος αυτού που μετά την απεργία του '77 αποκαλούν όλοι Μεγάλο Σωματείο. «Σήμερα, πάλι, παρέλαβαν καινούργια τζιπ για τα στελέχη. Από την ώρα που ανέλαβε η Ν.Δ., τους 14 διευθυντές τούς έκανε 52 - όλους με μισθό από 5.000 έως και 10.000 ευρώ μηνιαίως, με πολυτελή εταιρικά αυτοκίνητα και πιστωτικές κάρτες για τα ψώνια τους. Τα έξοδα διοικητικής λειτουργίας εκτινάχθηκαν κατά 252% έναντι του 2004. Το μεγάλο φαγοπότι, όμως, έγινε με την προπώληση του νικελίου».

Ο Γιώργος Σουρούνης, παλιός συνδικαλιστής, ήταν ο πρώτος που μου μίλησε επωνύμως για το σκάνδαλο της ΛΑΡΚΟ. «Φαγώθηκαν πολλά λεφτά, περίπου 400 εκατομμύρια ευρώ. Η περίφημη Ομάδα του Λονδίνου, Αλογοσκούφης, Δούκας και ο διορισμένος από αυτούς διευθύνων σύμβουλος Θανάσουλας, έκλεισαν συμφωνίες με τράπεζες του Λονδίνου, οι οποίες ενεπλάκησαν και στα δομημένα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, όπως οι JP Morgan, Goldman Sachs, Barklays, Hypo. Προπώλησαν την παραγωγή για δύο χρόνια, από το 2005 έως το 2007, με τιμή 21.000 δολάρια τον τόνο, κάτω από την τρέχουσα τιμή του LME (Χρηματιστήριο Μετάλλων Λονδίνου) και κάτω από το κόστος παραγωγής της επιχείρησης. Από το 2004 και μετά, όταν οι τιμές του νικελίου διεθνώς εκτινάχθηκαν στα ύψη, η εταιρεία δεν μπόρεσε να αποκομίσει τα έσοδα που αντιστοιχούσαν, γιατί είχε προπωλήσει το 70-80% της ετήσιας παραγωγής της των επόμενων χρόνων σε τιμές σημαντικά κατώτερες από αυτές που διαμορφώθηκαν -όπως αναμενόταν- στις διεθνείς αγορές. Οταν οι τιμές νικελίου εκτινάχθηκαν, η ΛΑΡΚΟ συνέχιζε να πουλάει σε τιμές έως και 60% φθηνότερα!»

«Εχουμε δώσει όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε στον εισαγγελέα» λέει ο Αντρέας, δείχνοντάς μου τη μηνυτήρια αναφορά. Οντως, ο οικονομικός Τύπος αναφέρει πως «η ΛΑΡΚΟ σταμάτησε το hedging το 2008, όταν οι τιμές των μετάλλων κατέρρευσαν και εισέπραξε όλη τη ζημιά! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η εταιρεία να καταγράψει ζημιά άνω των 350 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με τον επίσημο ισολογισμό χρήσεως 2006 και 2007. Το 2008 η ζημιά ανήλθε στα 150 εκατομμύρια».

Λάθος ή πρόθεση; «Τα σωματεία μας έχουν καταγγείλει το σκάνδαλο από τότε, πήγαμε τα στοιχεία στον εισαγγελέα, έγιναν ερωτήσεις στη Βουλή... Ο πρωθυπουργός δεν απάντησε ποτέ». Και πώς να απαντήσει, όταν ο βουλευτής της Ν.Δ. Σίμος Κεδίκογλου (και ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας στη μηνυτήρια αναφορά που έκαναν οι εργαζόμενοι) δήλωνε την επαύριο της ιστορικής ήττας του κόμματός του σε τηλεοπτικό σταθμό: «Προσπαθούσα να δω τον πρωθυπουργό επί δύο χρόνια για τη ΛΑΡΚΟ και δεν μου έκλεισε ποτέ ραντεβού»."

Καθαρή αιθανόλη ή μπόμπα;

Με αφορμή τη διαμάχη που άνοιξε εδώ σχετικά με την ποιότητα των ποτών που σερβίρονται στα διάφορα μαγαζιά, μεταφέρω μία συζήτηση που είχα το καλοκαίρι στην πλατεία με ένα συμπατριώτη μας. Ο συγκεκριμένος είναι από τους πιο γνωστούς και ιστορικούς μπάρμαν της Αθήνας με πολυετή πείρα στη νύχτα. Εν συντομία, υποστήριζε ότι πανελληνίως η συντριπτική πλειονότητα των μαγαζιών που σερβίρουν ποτά, τα νοθεύουν. Ειδικά τα ποτά που έχουν μεγάλη κατανάλωση, οπως η βοτκα είναι σχεδόν πάντα μπόμπες. Αυτό που μου σύστησε είναι να παραγγέλνω μπύρες ή πολύ εξεζητημένα ποτά που δεν έχουν μεγάλη κατανάλωση.

Προσωπικά, για χρόνια πίνω σπίτι μου ή σε γνωστούς μου ένα συγκεκριμένο ποτό του "συρμού" σε μεγάλες ποσότητες με αποτέλεσμα να μπορώ να ξεχωρίσω το πότε είναι "καθαρό". Από τα καταστήματα της περιοχής μας βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι έχουν καθαρό τουλάχιστον το συγκεκριμένο ποτό, το κεντρικό και το πέτρινο. Αυτό δεν σημαίνει οτι όλα τα υπόλοιπα σερβίρουν μπόμπες. Άλλωστε η γεύση ενός ποτού εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ακόμα και από την ποιότητα του πάγου που χρησιμοποιείται. Απλά αυτό που πίνω στα υπόλοιπα δεν μου αρέσει, χωρίς να μπορώ να τεκμηριώσω αν φταίει το ποτό βάσης ή κάτι άλλο.

Σε κάθε περίπτωση, αν κάτι δεν σας αρέσει στη γεύση του ποτού ή στο μαγαζί, πάρτε μία μπύρα να είστε σίγουροι τι πίνετε!

Τι ψηφίσαμε!

Σε 10.567 εγγεγραμένους, ψήφισαν 7.470, δηλαδή η αποχή ήταν γυρω στο 29,3%. Ακολουθεί ο πίνακας με το ποσοστό και τον απόλυτο αριθμό ψήφων κάθε κόμματος.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.	52,64	3.847
Νέα Δημοκρατία	29,95	2.189
ΛΑ.Ο.Σ.	5,46	399
Κ.Κ.Ε.	4,75	347
ΣΥ.ΡΙΖ.Α.	3,27	239
Οικολόγοι Πράσινοι	2,16	158
Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία - ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.	0,41	30
Δημοκρατική Αναγέννηση	0,37	27
Ένωση Κεντρώων	0,25	18
Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι	0,22	16
Δημοκρατικοί	0,18	13
Λαικός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή	0,12	9
Κοινωνία - Πολιτική παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια	0,11	8
ΚΚΕ (μ-λ)	0,04	3
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα	0,04	3
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ - Ο.Α.Κ.Κ.Ε.	0,03	2

Επικαιρότητα της Νέας Δημοκρατίας (τ. 13)

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)

Επιτέλους, λατρεμένε αναγνώστη, κάτι τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του τύπου της περιοχής μας. Η συμπαθής φυλλάδα με τίτλο ‘Επικαιρότητα του (Εωσφόρου) Θωμά’ (και μπόνους ένθετο κάθε μήνα την Επικαρότητα της Καρυστίας) μετεξελίχθηκε σε ‘Επικαιρότητα της Νέας Δημοκρατίας’! Ήδη στο εισαγωγικό κείμενο ανακοινώνουν το χαρμόσυνο γεγονός λέγοντας πως «η εφημερίδα μας δεν έκρυψε ποτέ την πολιτική της τοποθέτηση. Παίρνουμε καθαρή θέση για τις εκλογές: θεωρούμε αυτή την κυβέρνηση όχι μόνο ανίκανη αλλά και επικίνδυνη γι’ αυτό την πολεμάμε». Βέβαια, όπως λέει και ο θείος Κορνήλιος όλοι αντιολυμπιακοί είμαστε, αλλά το θέμα είναι ποια άλλη ομάδα υποστηρίζουμε. Ιδού λοιπόν το κουίζ που με αναστατώνει τα φθινοπωρινά βράδια του Σεπτέμβρη: ποιους στηρίζει η Επικαιρότητα; Τους αναρχοκομμουνιστές του Συριζα; Μήπως τους φασίστες του ΛΑΟΣ; Η θεία Βιργίνια σκίζει τα δαντελωτά σουτιέν της ότι στηρίζουν την ΠΑνελλήνια ΣΟβιετική Κίνηση, λές να έχει δίκιο;

Ευτυχώς για τον τόπο, σε αυτό το τεύχος ο στοχαστής Δ. Πέππας ανέλαβε την καθοδήγηση των νεότερων γενεών και τον προβληματισμό των γηραιότερων ως προς το τι θα ψηφίσουν. Κάτω από το ερώτημα ‘τι είναι η δεξιά’ αποκαλύπτει συγκλονιστικές πληροφορίες για το ποιόν του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Αναφέρει επί λέξει «ο συνώνυμος βαφτίστηκε, σπούδασε (;), (δεν) δούλεψε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά(;) ως πρίγκιπας προορισμένος για διάδοχος και όλα αυτά μάλλον χωρίς τη θέλησή του». Μη στέκεσαι υπομονετικέ αναγνώστη στη λέξη συνώνυμος αντί του συνονόματος, καθώς ο γλυκός μου είναι τόσο δεινός χρήστης της γλώσσας που όποτε καινοτομεί, ο Μπαμπινιώτης επανεκδίδει το λεξικό του με την προσθήκη των νέων λεκτικών χρήσεων!

Η ουσία του άρθρου βρίσκεται στο ερωτηματικό δίπλα από τη φράση ‘έκανε παιδιά’. Ω, ναι ήρθε η ώρα να σου αποκαλύψω το μεγαλείο του ρεπόρτερ που ακούει στο όνομα Πέππας και αξίζει τουλάχιστον ένα πούλιτζερ: κάθε βράδυ παρά τη φύλαξη του σπιτιού στη Ραφήνα, ο Πέππας ως άλλος Πίκος-Απίκος εισχωρεί μυστικά σε αυτό και παρακολουθεί το τι κάνει το πρωθυπουργικό ζεύγος. Έτσι γνωρίζει ότι τα παιδιά μπορεί να μήν είναι του Καραμανλή, αλλά και αν είναι δεν τα έκανε με τη θέλησή του. Και φυσικά μην ακούσω τίποτα για κιτρινισμό και δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας. Δεν σου φτάνει που ο κουμιώτης Τριανταφυλλόπουλος σου ανοίγει τα μάτια, απαιτείς και δεοντολογία; Μάλιστα, προτείνω στον πρωθυπουργό μας να τον προσλάβει ως επίσημο βιογράφο του.

Άλλωστε, ότι κάνει ο καλός μου, το κάνει για την ψυχή των άλλων. Ο κακομοίρης θέλησε να βοηθήσει τον Θεοδώρου στις εκλογές του 1986 γιατί... ήταν συμπαθητικό παιδί! Και λόγω αυτής του της συμπάθειας έτρεχε στα κατσάβραχα, πλήρωνε βενζίνες και τον κυνηγούσαν σκυλιά. Αλλά και ο αψηλός βουλευτής μας, δεν πήγαινε πίσω σε καλοσύνη. Όπως του καταμαρτυρά ο Πέππας, τοποθετούσε τους κουμιώτες που πήγαιναν φαντάροι, στο ναυτικό στη βάση της Σκύρου ή στη Χαλκίδα, αλλά αντιμετώπισε την αχαριστία του κόσμου. Αυτά είναι δυστυχώς τα προβλήματα του σύγχρονου βουλευτή. Να κάνεις ρουσφέτια και να μην ακούς ένα ευχαριστώ. Ευτυχώς που ο Δημοσιογράφος (με δέλτα κεφαλαίο) τα καταγγέλλει και έτσι στην ιστορία θα μείνει η βυσματική συμπεριφορά του Θεοδώρου που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε.

Για το τέλος σου φύλαξα τη συνταρακτικότερη είδηση των ημερών. Ο γνωστός αρθρογράφος της Επικαιρότητας, που ακούει στο ποιητικό όνομα Λίνος, σε γιορτή που διοργάνωσε στο σπίτι του έβαλε λίιιιγο πιο δυνατά τη μουσική και τελικά του έστειλαν την αστυνομία. Η είδηση που αποκαλύπτεται στο σχετικό ρεπορτάζ είναι ότι το δημαρχείο απέχει από το σπίτι του πάνω από δύο χιλιόμετρα! Όχι λατρεμένε αναγνώστη, δεν υποχώρησε κάποια τεκτονική πλάκα κάτω από το δημαρχείο, ούτε μετακινήθηκε το σπίτι του Λίνου. Απλά ο γλυκός μου βλέπει μπροστά: όταν σε ένα χρόνο γίνει δήμαρχος με τη στήριξη του Δημοσιογράφου, του σκηνοθέτη με το ευαίσθητο μουσικό αυτί, του μυστακοφόρου άδωνι και των λοιπών πράσινων αγοριών σκοπεύει να μεταφέρει το δημαρχείο στο χωνευτικό. Από εκεί θα μπορεί να εφαρμόσει το σοσιαλιστικό όραμα για καθαρό και φθηνό νερό για όλους καθιστώντας την πόλη μας μία πραγματική πόλη υγείας!

Εν πλω (2)

Γράφει ένας ανώνυμος φίλος στο σχόλιό του: "Στις 15 Αυγούστου κάτι άσχημο έγινε στο μαγαζί.. Εάν είχε κλείσει πιο νωρίς δεν θα θρηνούσαμε θύματα..[...]Αυτή τη φορά όμως, η κατάσταση ήταν πιο σύνθετη. Οι ομάδες ήταν δυο: οι θαμώνες του καταστήματος από τη μια και οι μπράβοι του από την άλλη.Οι μπράβοι άρχισαν να κτυπούν κάποιον, κάποιοι άλλοι πήγαν να τον σώσουν από τα χέρια τους, αλλά η κατάληξή τους ήταν πολύ άσχημη.Δυο από τα παιδιά αυτά βρέθηκαν στο Νοσοκομείο της Κύμης γεμάτο μώλωπες και αίματα."

Τα πράγματα έγιναν περίπου όπως τα περιγράφει ο φίλος. Επειδή έτυχε να βρίσκομαι τον δεκαπενταύγουστο στο συγκεκριμένο χώρο από πολύ νωρίς, να σημειώσω ότι οι μπράβοι (άλλη μία καινοτομία!) ήταν πολύ προκλητικοί από την αρχή της νύχτας και οποιοσδήποτε υποψιασμένος καταλάβαινε που θα καταλήγαμε.

Γύρω στις 4 το μαγαζί ήταν ήδη φίσκα, ενώ δεν σταματούσε να έρχεται και άλλος κόσμος, κυρίως από τον ριρή και το στόμιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επικρατεί το αδιαχώρητο ακόμα και στο κάτω διάζωμα ή στις σκάλες. Όταν μία κοπέλα λιποθύμησε, μαζευτήκαμε καμμιά δεκαριά άτομα να την βοηθήσουμε. Οι περισσότεροι γνώριζαν από πρώτες βοήθειες ενώ κάποιοι ήταν φοιτητές της ιατρικής. Η συμπεριφορά των μπράβων, που έτυχε να είναι μπροστά, ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Έσπρωχναν τον κόσμο που ανέβαινε τις σκάλες και έβριζαν όσους είχαν μαζευτεί για να βοηθήσουν. Ευτυχώς τα πνεύματα δεν οξύνθηκαν, καθώς όλοι κάναμε υπομονή και αγνοήσαμε τους μαλάκες. Αντίστροφα, κατά τις 6 οι συγκεκριμένοι είχαν γίνει τόσο προκλητικοί που έγινε ότι έγινε.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καταλήξουν δύο παιδιά στο νοσοκομείο και να κλείσει το μαγαζί για το υπόλοιπο καλοκαίρι μετά τις μηνύσεις που έγιναν. Και αναρωτιέμαι, μετά τα όσα έγιναν τι κατάλαβε ο ιδιοκτήτης του εν πλώ; Τι όνειρο είδε και αποφάσισε να βάλει μπράβους; Και τελικά έπρεπε να βάλει τους συγκεκριμένους; Υποτίθεται ότι οι μπράβοι είναι για να ηρεμούν τα πνεύματα και όχι για να προκαλούν.

Η λίγδα και η χλίδα της "ισχυρής" Ελλάδας

Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο του Στάθη (σχολιαστή της ελευθεροτυπίας) το οποίο περιγράφει εύγλωττα την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά από 6 χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ.

"Εδειραν συνταξιούχους! Τη μάνα τους και τον πατέρα τους... Εταξαν σε γέροντες και απόμαχους συντάξεις κι επιδόματα που δεν τους έδωσαν ποτέ... Εκαψαν δέντρα. Εκοψαν δέντρα. Καταπάτησαν δάση, έσφαξαν και μοίρασαν δημόσια γη, ξεπούλησαν περιοχές «ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους»! Δεν έκαμαν το Κτηματολόγιο. Ατίμασαν την Εργασία. Εκαναν την απασχόληση μεροκάματο του τρόμου. Επέτρεψαν ώς και την ενοικίαση εργαζομένων... Δουλεύουν με ρουσφέτια και διορισμούς τις στρατιές ανέργων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Εβαλαν χέρι στα Ασφαλιστικά Ταμεία και μετέτρεψαν την ασφάλιση των εργαζομένων σε ανασφάλεια κι εφιάλτη για το μέλλον. Απαξίωσαν την Παιδεία. Συνέδεσαν την εκπαιδευτική διαδικασία με την αγορά εργασίας και μόνον. Τεμάχισαν το σώμα της Ιστορίας και πέταξαν την α-λήθεια στη λήθη. Ωστε όποιος δεν ξέρει ποιος είναι, να μην ξέρει τι θέλει και τι ψάχνει.

Αφαίρεσαν απ' τα «ελληνικά γράμματα» την ουσία τους και τον κύριο λόγο για να διδάσκονται, ήγουν την ποίηση των πολλαπλών ερμηνειών και τα έκαμαν όλα «εξετάσεις»... Γέμισαν τα Πανεπιστήμια «καθηγητές» που ντρέπονται για τη χώρα τους, ημιμαθείς, κολλητάρια, πραιτωριανούς της ιδίας αυτών χολερικής μετριότητος. Εμαθαν τα παιδιά να θαυμάζουν τα φρόκαλα και τα τσόκαρα της σώου μπίζνες και να θέλουν να γίνουν φατσοκοντρολάδες και «δημοσιογράφοι»... Ξεφτίλισαν τους γεωργούς. Τους έκαναν να νοιώθουν δουλοπάροικοι, που τους αξίζει η τύχη τους! Εκχέρσωσαν την παραγωγή και τώρα εισάγουμε αυγά Τουρκίας κι άραθα μάραθα κουκιά μαγειρεμένα... Αποθέωσαν τους γιάππηδες. Στεφάνωσαν τα λομόγια του Χρηματιστηρίου. Τις επωφελείς δοσοληψίες. Διέφθειραν τον Δημόσιο Τομέα. Εφθειραν τις συνειδήσεις. Προέγραψαν τους τίμιους και τους κρέμασαν χλεύη των κομποτίνων. Ξανάκαναν τον χωροφύλακα ρυθμιστή ήθους. Ανήγαγαν τη ρουφιανιά σε επιχείρημα κοινής ωφελείας. Εμαθαν τον κοσμάκη να δανείζεται. Να ζει με πλαστικό χρήμα πλασματικά όνειρα, να χρωστάει και να τα πιάνει για να ξεχρεώσει. Αμόλυσαν πάνω του τις Τράπεζες, αδηφάγα σκυλιά... Εμαθαν τους αγρότες να ζουν με επιδοτήσεις, τους ανέργους να μπαίνουν σε προγράμματα της Ενωσης (για να θησαυρίζουν από δαύτα) οι επιτήδειοι. Θανατηφόροι διώκτες με τη γραφειοκρατία τους και τη διαφθορά, κάθε παραγωγικής κι επιχειρηματικής φιλοδοξίας.

Φούσκωσαν τις πιο τερατώδεις φούσκες και λήστεψαν τον κοσμάκη, όσον ουδείς άλλος ποτέ, τσιφλικάς, κατακτητής, ούνος ή άλλη πληγή, ακρίδα και λιμός. Εκαναν τους πολίτες πελάτες. [...] Εκαναν τον πολιτισμό υπόθεση σίτισης των διανοουμένων στο Πρυτανείο. Ποιο Πρυτανείο; Στο Πραιτώριο! Με εξαγορές, αποκλεισμούς, πιέσεις ή αντιθέτως εύκολα εύγε, αφαίρεσαν απ' τον λαό τους σκεπτόμενους προμάχους του -πλην Λακεδαιμονίων- και παρέδωκαν την πατρίδα στους ανελλήνιστους. Εκθεμελίωσαν τον καθημερινό πολιτισμό και τον έκαμαν μια απέραντη πίστα από σκυλάδες, χαζοχαρούμενους και αμερικανιές... Προέβαλαν ως επιτυχία την 'κονόμα και πρόσφεραν τους φτωχούς όπιο τα λάιφ-στάιλ περιοδικά με φωτογραφίες απ' τη ζωή των Δυνατών! Να φαντασιώνονται και οι φτωχοί, πισίνες -να ζουν ζωές αλλωνών και μάλιστα γελοίων. Κατέτρεξαν το όνειρο και την ουτοπία, όλα τα προτάγματα που κάνουν άνθρωπο τον άνθρωπο.

[...] Θρασείς κι ιδιοτελείς με το κόστος, τις αναθέσεις, την ποιότητα και τα χρονοδιαγράμματα των Δημοσίων ου μην αλλά και Μεγάλων Εργων. Αποθάρρυναν γενναίους γιατρούς και νοσηλευτές. Εγγράμματους καθηγητές και δασκάλους, στα σχολεία· απαξίωσαν πάσαν αρετή του καθημερινού ανθρώπου που πάει με τον σταυρό στο χέρι και του φόρτωσαν τον σταυρό μιας μίζερης και μισητής καθημερινότητας· γεμάτη φόρους και φέρε, φέρε και φόρους. [...] Υπήρξαν η μαύρη χειρ μιας θεάς με 68 χέρια, όπως η θεά Κάλι. Απομύζησαν τα έσχατα και μας έφθασαν στα τάρταρα. Εφθασαν να γίνουν, η πιο άγρια νεοφιλελεύθερη δεξιά που έχει περάσει απ' αυτόν τον τόπο... Επάχυναν πολύ -ξεφτίλα άλλη να τους θρέψει κι άλλο δεν υπάρχει, στέρεψε."

Το τραγικό για τη σύγχρονη Ελλάδα, είναι ότι το κείμενο έχει γραφτεί το... 2003 για να περιγράψει την εικοσαετία του πασόκ! Δυστυχώς νδ και πασοκ είναι τόσο ίδια, που ακόμα και η κριτική που τους ασκείται μπορεί να ανακυκλώνεται και να παραμένει καίρια. Και όμως, την Κυριακή ο "σοφός λαός" θα ξαναφέρει το πασοκ στην εξουσία με την ελπίδα να αλλάξει κάτι...

Ζήτω η Νέα Πασοκοκρατία!

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)

Είχα δώσει όρκο σιωπής στη θεία Ιουλία, πολυαγαπημένε αναγνώστη, αλλά τι τα θές, οι εξελίξεις δεν με αφήνουν να αγιάσω. Η κακομοίρα μου είχε ζητήσει να σταματήσω τους ιντερνετικούς σχολιασμούς, τουλάχιστον μέχρι να βγει πρωθυπουργός το ψηλό αγόρι, το λιοντάρι της εξωτερικής πολιτικής, ο άδωνις της σοσιαλιστικής διεθνούς, ο μειλίχιος πρόεδρος, ο ευειδής Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου! Όμως τα ευρήματά μου κατά την πολύωρη αναζήτηση πνευματική τροφής στο διαδίκτυο, με ανάγκασαν να παραβώ τους όρκους μου και να μοιραστώ μαζί σου τα παρακάτω στολίδια της πολιτικής ζωής του τόπου μας.

Για αρχή ο επίσημος ύμνος της νέας δημοκρατίας!



Ζήτω η πατρίδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η νέα δημοκρατία! Για μια μεγάλη ελλάδα, για μία λαμπρή ιστορία, για τη γαλήνη της ψυχής μας!

Και φυσικά μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι τα πράσινα αγόρια μένουν πίσω σε όνειρα και οράματα. Ο επίσημος ύμνος του πασόκ:



εμπρός στον αγώνα, για μια ελλάδα λέφτερη, σοσιαλιστική! Όλοι αδερφομένοι θα πάμε μπροστά. Λαική κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία όλοι-όλοι ζητούν!

Φυσικά, μετά από αυτό ταλανίζομαι ακατάπαυστα ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Να στηρίξω την πατρίδα, τη θρησκεία και τη γαλήνη της ψυχής μου ή τη λέφτερη, σοσιαλιστική και εθνικά ανεξάρτητη ελλάδα; Το ερώτημα παραμένει, Κώστας Παπαμανλής ή Γιώργος Καρανδρέου;

Εκλογές και παράδοξα

Σε κάτι λιγότερο από δέκα μέρες, ψηφίζουμε για το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα τα επόμενα τέσσερα (εδώ γελάμε) χρόνια! Απ' ότι φαίνεται, το πασόκ θα κερδίσει τις εκλογές με οριακή αυτοδυναμία. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε ακούσει τι υπόσχεται ο μελλοντικός πρωθυπουργός είτε στα ντιμπέιτ είτε στις ομιλίες του. Έχουν, λοιπόν, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα μίας πρόσφατης δημοσκόπησης όπου οι πολίτες καλούνταν να απαντήσουν στο ερώτημα 'θα τηρησει τις προεκλογικές του υποσχέσεις ο Γιώργος Παπανδρέου;'.

Το 56% του συνόλου πιστεύει ότι δεν θα τις τηρήσει, αλλά αυτή η δυσπιστία είναι μάλλον αναμενόμενη δεδομένης της ιστορίας των δύο μεγάλων κομμάτων. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι ανάμεσα στους ψηφοφόρους του πασόκ, το 17% δεν πιστεύει στην τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων! Δηλαδή ένας στους πέντε ψηφοφόρους του πασοκ πιστεύει ότι οι εξαγγελίες του Γιώργου είτε είναι λόγια του αέρα για να προσελκύσει ψήφους, είτε πρακτικά ανεφάρμοστες! Εύλογα προκύπτει το ερώτημα, αφού αυτό το 17% πιστεύει οτι το πρόγραμμα του κόμματος που θα ψηφίσει είναι μπαρούφες, γιατί το στηρίζει με την ψήφο του; Τόσο πολύ έχει μπει μέσα στο πετσί του νεοέλληνα η νοοτροπία ΄στηρίζω όποιον θα με βολέψει' που πλέον ψηφίζει ανεξάρτητα του τι υπόσχεται ο κάθε υποψήφιος;

Διακοπές...

Ένα κείμενο-ωδή στις διακοπές. Τι και αν τελειώνουν; Κάθε στιγμή κάπου είναι καλοκαίρι!

"Η εργασία είναι εφεύρεση των σκοτεινών αιώνων της Ιστορίας. Του 19ου και του 20ού. Στη φύση µόνο δύο λειτουργίες συντελούνται. Η ανταλλαγή της ύλης και η διαιώνιση των ειδών. Η εργασία είναι άγνωστη. Η προπαγάνδα της εργασίας στην αγωνία της να εντοπίσει εργοτάξια στη φύση, κατέληξε στα έντοµα. Ονόµασε «εργάτριες» εκείνες τις βουλιµικές µέλισσες που αποβάλλουν στις κυψελωτές τουαλέτες τις υπερβολές της αδηφαγίας τους.
Η κοινή γνώµη ήταν πάντα κακή µε όσους εργάζονταν.

Μεταξύ των ρωµαλέων εκθαµβωτικού κάλλους και αρτιµελών θεών του Ολύµπου, µόνο ένας ξεχωρίζει µε την αναπηρία του: ο Ήφαιστος, ο θεός της εργασίας. Σύντροφοί του οι µονόφθαλµοι Κύκλωπες. Η Εργάνη Αθηνά και η Δήµητρα προστατεύουν τους εργαζόµενους αλλά δεν εργάζονται οι ίδιες. Οι Ήρωες των Ελλήνων επιδίδονται σε άθλους, ανδραγαθήµατα, κατορθώµατα, αλλά ουδέποτε καταδέχτηκαν να εργαστούν. Μόνο ο Ιάσων κάποτε σπέρνει, αλλά σπέρνει τι; Δόντια δράκοντος για να φυτρώσουν πάνοπλοι γίγαντες. Κάποτε γνέθει και ο Ηρακλής υπόδουλος της γυναικοµανίας του. Τι δουλειά κάνουν ο Ορέστης, ο Οιδίποδας, η Φαίδρα, η Μήδεια, η Αντιγόνη; Ένας εργαζόµενος εµφανίζεται στην «Ηλέκτρα» και τον παντρεύουν µε την οµώνυµη ηρωΐδα για να την ταπεινώσουν. Οι βοσκοί του Οιδίποδα τού σκάβουν τον λάκκο, για την ακρίβεια τον οδηγούν στην τύφλωση. Οι χειρώνακτες στην κωµωδία παρουσιάζονται άξεστοι, αγροίκοι, µοχθηροί, φοβικοί, ανασφαλείς και φλύαροι κορδακιζόµενοι. Τα “Έργα” του Ησίοδου προκαλούν στον αναγνώστη βαριά κατάθλιψη. Ο µύθος του «Τζίτζικα και µέρµηγκα» υµνεί την εργασία αλλά είναι προϊόν ενός ξεπεσµένου ελληνισµού.

Οι πρωτόπλαστοι τιµωρούνται µε ισόβια δουλειά. Ο εργαζόµενος Χριστός αποβλέπει στη φτηνή κολακεία των κατώτερων τάξεων. Στην µεγάλη εικονογραφία ουδέποτε τον βλέπουµε να δουλεύει. Αυτόν και τους µαθητές του. Θαυµατοποιοί και οπτασιαστές καταγίνονται µε µεταµορφώσεις, αναλήψεις και αναστάσεις για να αποφύγουν το µαραγκούδικο και το ψάρεµα. Ανάµεσα στους αγίους της Χριστιανοσύνης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνεργοι, προβάλει ο κοψοχέρης Άγιος Τρύφων, που είχε την απρονοησία να αµπελουργεί.

Στην µεσαιωνική µικρογραφία, ευνοούµενοι εργαζόµενοι είναι οι δεσµοφύλακες, οι βασανιστές και οι δήµιοι. Στους βασικούς τύπους της Κοµέντια Ντελ Άρτε συγκαταλέγεται το αιώνιο κορόιδο, ο ερωτοπαθής Πιερότος µε την εργατική φόρµα του φούρναρη, καταγέλαστος και πάντα εξαπατηµένος από τον σκανταλιάρη και τεµπέλη Αρλεκίνο.

Στο σαιξπηρικό θέατρο, µόνο ένας δουλεύει επί σκηνής. Ο νεκροθάφτης της Οφηλίας. Πρέπει να φτάσουµε στους Ροµαντικούς για να υµνηθεί ο κόσµος της εργασίας. Ο Ουγκώ έγραψε τους «Εργάτες της θάλασσας» µετά από πολυετή εξορία, θλίψη και µόνωση. Οι αδελφοί Καραµαζώφ, ο Ρασκόλνικωφ και ο Ηλίθιος είναι αργόσχολοι αεροκοπανιστές. Ο γκρίζος ρεαλισµός, γέννηµα του πολέµου και της φιληδονίας επιχείρησε να παινέσει την εργασία. Αλλά, «Οι µοντέρνοι καιροί» του Τσάπλιν, έδωσαν οριστικό τέλος στην απόπειρα.

«Εµπρός της γης οι κολασµένοι...» θρηνεί ο εργατικός ύµνος. Τα τάγµατα εξοντώσεως του Κεµάλ ονοµάζονταν τάγµατα εργασίας. Στην Τσινετσιτά, ένας εργάτης πρωταγωνιστεί σε χιλιάδες µέτρα φιλµ, ο Μουσολίνι. «Η εργασία απελευθερώνει» έγραφε η είσοδος του Νταχάου. Ο Στάλιν ανακάλυψε τον σταχανοφισµό, ένα σύστηµα για να καταµετρώνται οι εργατικές επιδόσεις. Όπως κάθε σύστηµα µέτρησης, έχει ανάγκη από ένα βαθµό µηδέν. Ποιος είναι; Ο χρόνος των διακοπών. Τον παγίωσε, τον επέβαλε η µεταπολεµική αναπτυξιακή φρενίτιδα. Αλλά όπως κάθε µηδέν, είναι φασµατική ιδεοληψία, κάτι ανύπαρκτο.

Για να βιωθεί ο βαθµός µηδέν της εργασίας, ο χρόνος των διακοπών δηλαδή, απαιτούνται µεγέθη Ολυµπίων, άθλοι ηρώων, θυσίες µαρτύρων, τραγική µοίρα, διονυσιακή µανία, µεσαιωνική αντίληψη, ροµαντική ουτοπία, χιτλερικά στρατόπεδα, σταλινικά γκούλακ. Προσπαθήστε."

πηγή

Ο Δήμαρχος και το θέατρο

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)


Θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι πολυαγαπημένε αναγνώστη: αυτό το καλοκαίρι έφτασα στα όρια της κατάθλιψης γιατί η αγαπημένη μου θεατρική σκηνή υπό τον τίτλο δουσού σχεδόν βάρεσε διάλυση. Οι μικρές πράσινες θεότητες απουσιάζουν αδικαιολογήτως στερώντας μας γερές δόσεις χαράς και γέλιου. Μόνο ο λατρεμένος μας Δήμαρχος, που ο θεός να του δώσει βουλευτική θητεία και ας ξεραθούν οι καμέλιες της θείας Βιργινίας, μας σκέφτεται δίνοντας σε κάθε παράσταση τον καλύτερο του εαυτό, αλλά τι τα θες dear ένας κούκ(λ)ος δεν φέρνει την άνοιξη. Ευτυχώς όμως, συνειδητοποιώντας το ύψιστο καθήκον του και τις ευθύνες του έναντι των συμπολιτών του ψάχνει απεγνωσμένα για νέα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν από το Σεπτέμβριο στην θεατρική μας σκηνή.

Και ναι, οι πρώτες προσπάθιες του στέφθηκαν με επιτυχία! Μόλις χθες το βράδυ στην εκδήλώση της χωροδίας της Κύμης εμφανίσθηκε το απόλυτο φαβορί για τη θέση του κλακαδόρου! Ένας ευηδής κύριος εξεμάνη όταν στις αφιερώσεις προηγήθηκε κάποιος κοινός θνητός της Δημαρχάρας μας. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένη η παρέμβαση του που ο μελλοντικός εργοδότης του και μέγας θεατράρχης μετά βίας προσπαθούσε να κρύψει τα συναισθήματα του: το πρόσωπό του είχε αποκτησει ένα όμορφο κοκκινομελιτζανί χρώμα ενώ οι κινήσεις του πρόδιδαν έντονη χαρά και συγκίνησή.

Βέβαια η θεία Ιουλία και άλλες δυο-τρεις κουσσέλες της πλατείας σχολίαζαν «τόσο καιρό καλλιεργούσε την προσωπολατρεία, ας την λουστεί τώρα», αλλά δικαιολογούνται γιατί η καρδιά τους χτυπάει μόνο για τον κύριο καθηγητή. Πλέον, προσεύχομαστε ολημερίς και οληνυχτίς με τον θείο Κορνήλιο ώστε να βρεθούν και άλλοι εθελοντές και έτσι ο δημοτικός μας θίασος να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Επικαιρότητα (τ. 11)

του Xριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)


Ω, ναί πολυαγαπημένε αναγνώστη! Μετά από τόσους μήνες ανομβρίας επιτελους ένα τεύχος της επικαιρότητας που να αξίζει το χαρτί που κόστισε. Όλο Θωμάς-Θωμάς το βαρέθηκα, επιτέλους γράψανε κάτι και για την πασοκάρα που την ορέχτηκα!

Από την πρώτη σελίδα η λαοφιλής φυλλάδα δείχνει το σοσιαλιστικό της πρόσημο: αναλύει την συμβολή του Ανδρέα Παπανδρέου στη βελτίωση της ζωής εκαντοτάδων χιλιάδων συμπολιτών μας. Και για τους αναγνώστες-τζόβενα που δεν πρόλαβαν τις πρώτες 100 ημέρες του πασόκ στην εξουσία, ιδού ένα δείγμα: κατάργηση των ΜΑΤ, αυξήσεις κάθε τρίμηνο, χάρη σε αναρχικούς κρατούμενους.Που να το φανταζόμουν ότι εν έτει 2009 μία τοπική εφημερίδα θα ξεκινούσε νέο αντάρτικο υμνώντας τον Ανδρέα και προβάλλοντας την πολιτική του. Με θλίψη ο θείος Κορνήλιος με ενημέρωσε πως περιβαλλόμαστε από ύπουλους σοσιαλιστάς που υπό τον μανδύα του φιλελευθερισμού προσπαθούν να μας επαναφέρουν στο μακρινό 1981.

Μάλιστα, αυτό φαίνεται και από το άκρως προβοκατόρικο άρθρο με τίτλο ‘και άλλο λουκέτο στην Κύμη’. Εκεί, κατηγορείται η «πολιτική ξεπουλήματος του δημοσίου τομέα» και οι ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά αυτά δεν συνέβαιναν ποτέ επί πασόκ, παρά μόνο όταν στην κυβέρνηση ήταν η επάρατη δεξιά του Μητσοτάκη, του Σημίτη, των Τσουκατοπανταγιάδων, της Βάσως, του Γιάννου και λοιπών ανθών και μπουμπουκιών που κοσμούσαν την πολιτική σκηνή της χώρας! Ευτυχώς, λατρεμένε, που έρχεται η επικαιρότητα και μας ανοίγει τα μάτια ξεσκεπάζωντας τις συνομωσίες του πολύπλαγκτου ακατανόμαστου. Και προφανώς εγκαλείται και ο βδελυρός Δήμαρχος για την απραξία του στα λουκέτα, σε αντίθεση με τους καθημερινούς λυσσαλέους αγώνες της αντιπολίτευσης. Ακόμα θυμάμαι με οίκτο τις αγαπημένες μου πράσινες μορφές να διοργανώνουν συζητήσεις, ενημερώσεις, πορείες, κάτω από το καυτό λιοπύρι ή ενώ τους μαστίγωνε η βροχή, προκειμένου να μην κλείσει ο οτέ και η εμπορική.

Όμως αρκετά ασχολήθηκα με τους σοσιαλιστές, τη στιγμή που το ίνδαλμά μου, ο καθηγητής-ηγέτης Ντίνος αφού σε προηγούμενη στήλη του έλυσε το πρόβλημα της μή αναγνωσιμότητας των βιβλίων, αυτό το μήνα καυτηριάζει την πολιτική του Δημάρχου που στρέφει τον λαό στην αγροτιά! Μάλιστα, όπως αναφέρει, ο Δήμαρχος «προκαλεί τους δημότες να φυτέψουν τα κτήματά τους με το απαράδεκτο τιμολόγιο του νερού». Ώιμε και τρις αλί, ο πανούργος Δήμαρχος επιθυμεί η αγροτική επανάσταση να ξεκινήσει από την Κύμη και για αυτό μας «προκαλεί» να φυτέψουμε ντομάτες. Δεν τη γλιτώνουμε τελικά, θα γίνουμε σαν τον κάμπο της Λάρισας: θα κλείνουμε την πλατεία με τα τρακτέρ μας, θα πίνουμε τσίπουρα στις 6 το πρωί πριν το όργωμα και θα μας επισκέπτονται συχνά-πυκνά τα καλύτερα λαρύγγια της εθνικής οδού!

Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν το άρθρο του μοναχού Δεληγιώργη: αναδημοσιεύει μία επιστολή ενός αντιστασιακού αντάρτη (Τ. Μυλωνάς) και μας ανοίγει τα μάτια δείχνοντάς μας πως αυτός ενστερνίζεται τον λόγο του Χριστού, ακόμα φυσικά και αν ο ίδιος δεν το γνώριζε. Ευτυχώς που τη σήμερον ημέρα τις καίριες θέσεις στα ΜΜΕ καταλαμβάνουν απόφοιτοι της Θεολογικής και έτσι έχουμε την τύχη σε μία εποχή που βασιλεύει η σήψη και η διαφθορά ορισμένοι πεφωτισμένοι να μας καταδεικνύουν το λόγο του Θεού και τις εκφάνσεις του στις επιστολές ανταρτών.

Από την άλλη πλευρά, η θεία Ιουλία προβληματίστηκε όταν διάβασε το άρθρο που ταύτιζε την Κύμη με παραχωματερή. Η κακομοίρα, όσο θυμόταν τον εαυτό της το χωνευτικό και ο δρόμος Βιτάλου-Κύμης ήταν χωματερές: ακόμα και επί Θεοδώρου. Μονολογούσε για αρκετή ώρα «δεν είναι δυνατόν και επί Θεοδώρου να υπήρχε ‘ανοχή όλων των αρμόδιων αρχών’» και μετά έπεσε σε κατάθλιψη. Προφανώς και δεν τολμάω να της ανακοινώσω και τα υπόλοιπα δυσάρεστα νέα: κατά τα λεγόμενά του ο διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός, επικεφαλής του γαλάζιου ψηφοδελτίου και μέγας ρήτορας με θεληματικό προφίλ και αποφασιστικό βλέμα δεν βρίσκει το νόημα να συμμετέχει πλέον στα δουσού γιατί θεωρεί πως τον καπελώνει ο φτου-φτου-666-Δήμαρχος. Ντροπή και αίσχος. Όμως τι τα θές, ουδείς προφήτης στον τόπο του....

Για το τέλος υπομονετικέ αναγνώστη σου φύλαξα το καλύτερο: δεν θα μοιραστώ μαζί σου τις αγωνίες του μυστακοφόρου άδωνη για το κατά πόσον έκλεισε το λατομείο στο βράχο (άλλωστε που θα συνευρίσκονται τα πουλάκια;), ούτε θα σε προβληματίσω για την έλλειψη διαφήμιστικού άρθρου για το Kymi Palace, αλλά θα σε κάνω κοινωνό των σκέψεων του σκηνοθέτη με το ευαίσθητο μουσικό αυτί! Ο ζαχαρένιος μου εξανίσταται γιατί ‘όταν βρέχει ή ορισμένοι γείτονες πλένουν τα αυτοκίνητά τους η οδός Παλαμά μετρέπεται σε παραπόταμο του Μανικιάτη’. Oh mon dieu. Quelle catastrophe! Επιτέλους που είναι το κράτος; Γιατί ολιγωρεί ο κακούργος Δήμαρχος; Απαιτώ άμεσα να εγκριθεί το απαραίτητο κονδύλι ώστε να τοποθετηθεί στέγαστρο ή έστω να νοικιαστούν γόνδολες δια την εξυπηρέτηση των κατοίκων.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο τρισάθλιος Δήμαρχος θέλει να μετατραπεί το σινέ Κάρμεν σε πάρκιγκ για τους Κουμιώτες ‘που πηγαίνουν για τσιγάρα ή εφημερίδα με το αυτοκίνητο’. Μην απορείς υπομονετικέ αναγνώστη που από αυτή την εμβριθή ανάλυση απουσιάζουν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών. Σου αποκαλύπτω σήμερα το μυστικό πράσινο σχέδιο που περιλαμβάνει τον αποκλεισμό των ασόιστων από το τρίγωνο δημαρχείο-πλατεία-στροφή Κατσαρόλα. Σε αυτό το τρίγωνο δικαίωμα εισόδου θα έχουν μόνο οι κάτοικοι της περιοχής και όχι οι βλάχοι από τον Πύργο ή οι κωλοαθηναίοι του Μεσόκαμπου. Οπότε τι τα θέλουμε τα πάρκιγκ;

Εν πλώ

Τι χάλι είναι αυτό που συμβαίνει φέτος με το εν πλώ; Τα δύο τελευταία σάββατα που πήγα στο συγκεκριμένο μαγαζί έκλαιγα τα λεφτά και το χρόνο μου...

Καταρχάς, από το 2003 είναι παράνομη η είσοδος (ή ελάχιστη κατανάλωση) στα κλαμπ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που ενώ πριν το 2003 είχαν είσοδο όλα τα κλαμπ της περιοχής (1500 δραχμές!), εκείνη τη χρονιά καταργήθηκε. Μάλιστα το πρώτο σαββατοκύριακο που ίσχυε ο νόμος ο ιδιοκτήτης του Βαβυλωνία μας μάζευε σε παρέες των 10 και μας προέτρεπε να μην πληρώνουμε πουθενά είσοδο! Φυσικά ο νόμος δεν εφαρμόστηκε ποτέ στα μεγάλα κλαμπ της Αθήνας, ενώ και τα τελευταία δύο χρόνια δεν εφαρμοζόταν το δεκαπενταύγουστο στην περιοχή μας. Πλέον, η είσοδος έχει γίνει καθεστώς απαράβατο.

Βέβαια όλοι λίγο-πολύ ένα ποτό θα το πιούμε, οπότε τι να το πλήρωσουμε στην είσοδο, τι στο μπαρ. Έλα όμως που η είσοδος είναι το εξωφρενικό ποσό των 8 ευρώ, λες και μπαίνεις στο shisha. Και το ακόμα χειρότερο, τα ποτά δεν πίνονται. Στην καλύτερη περίπτωση περιέχουν λίγο αλκοόλ με πολύ χυμό και στη χειρότερη... αποτελούνται από κάτι άλλο.

Και όλα αυτά με άθλια μουσική υπόκρουση. Από τις δύο ξεκινάνε τα κλαρίνα και δεν σταματάνε μέχρι να ξημερώσει. Καμμία σχέση με το πρόγραμμα που γινόταν μέχρι πέρισυ, που «ταίριαζε» στα γούστα του περισσότερου κόσμου: βανδή, prodigy, μητροπάνος, elvis, μίκρο, sash και διάφοροι άλλοι εξίσου ετερόκλητοι, σε ένα ασταμάτητο μιξάρισμα!

Γενικά, φέτος η απογοήτευση του καλοκαιριού ακούει στο όνομα ‘εν πλώ’. Κρίμα, γιατί εκεί έχω περάσει ορισμένες από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές βραδιές...

Σκόπελος

Φέτος, περασα σημαντικό μέρος των διακοπών του Ιουλίου στην όμορφη Σκόπελο! Η Σκόπελος είναι προσβάσιμη και από την πόλη μας, καθώς ο Αχιλλέας εκτελεί το δρομολόγιο Kύμη-Σκόπελο δύο φορές την εβδομάδα. Όμως ακόμα και στην Αθήνα να μένει κανείς, είναι οικονομικό έγκλημα να πάει από Άγιο Κωνσταντίνο. Ενδεικτικά, από Κύμη επιβάτης/ΙΧ κοστίζουν 20/50 ευρώ αντίστοιχα ενώ από άγιο Κωνσταντίνο 40/90. Δηλαδή σχεδόν τα διπλάσσια για τον ίδιο συνολικά χρόνο.

Όσον αφορά το νησί, τρία είναι τα στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει: το πευκοδάσος που σχεδόν πνίγει το νησί, ο σεβασμός στο τοπικό αρχιτεκτονικό χρώμα και ύφος και τέλος η προσβασιμότητα όλων των αξιόλογων παραλιών.

Για το πρώτο στοιχείο, οι παρακάτω φώτο μιλάνε από μόνες τους! Στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού τα πεύκα σχεδόν φτάνουν στη θάλασσα.




Η Χώρα από το κατάστρωμα του Αχιλλέα:




Όσο για τις παραλίες, ξεχώρισα τις παρακάτω:

Στάφυλος: σχετικά μικρή παραλία με ωραία νερά, στα 10 λεπτά από τη χώρα. Δυστυχώς στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι οργανωμένη και γίνεται "της ομπρελοξαπλώστρας".



Βελανιό: ακριβώς δίπλα στο Στάφυλο, παρόμοια παραλία αλλά με πολύ λιγότερο κόσμο καθώς είναι προσβάσιμη μόνο από ένα μονοπάτι. Απαιτεί λίγο περπάτημα, αλλά αξίζει!



Λιμνονάρι: μεγάλη παραλία, με τα ωραιότερα νερά! Δεν έχει ομπρελοξαπλώστρες, παρά μόνο μία ταβέρνα/beach bar που δεν είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα!




Μηλιά: από τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού. Ωραίο λευκό βότσαλο, ήσυχο κόσμο και μία καντίνα. Δυστυχώς η φώτο που έχω είναι από το ίντερνετ και μάλλον την αδικεί.



Χόβολος, Πάνορμος: οι πιο γνωστές και τουριστικές παραλίες του νησιού. Καλές σαν λύσεις ανάγκης, αλλά όχι για πρώτες επιλογές.

Γενικά η Σκόπελος είναι ένα από τα αγαπημένα μου νησιά και προτρέπεω όσους δεν έχουν πάει να την βάλουν στους υποψήφιους στόχους!

Υ.Γ. μόνο αρνητικό το από μέτριο έως κακό φαγητό που σερβίρουν οι ταβέρνες που επισκεφθήκαμε. Σχεδόν κάθε μέρα δοκιμάζαμε και μία διαφορετιοκή, χωρίς τελικά να μείνουμε ευχαριστημένοι σε κάποια.

"Πολιτιστικές" εκδηλώσεις

Δημοσιεύτηκε το πρόγραμμα των "πολιτιστικών" εκδηλώσεων που διοργανώνονται από το δήμο και το πρώτο συμπερασμα είναι 'κάθε πέρσι και καλύτερα'. Χορευτικές ομάδες, δύο-τρεις εκθέσεις και φυσικά η συναυλία του καλοκαιριού: Δάντης και Αλεξάνδρα από Stavento.

Με άλλα λόγια, εκδηλώσεις τοπικού ενδιαφέροντος και μία συναυλία με ένα σκυλοποπ δίδυμο... Μπράβο μας, και εις ανώτερα! Όταν αύριο ο ψιλοάγνωστος σύλλογος "Αμαδρυάδα" διοργανώνει συναυλία στη Δάφνη με τα Υπόγεια Ρεύματα, ή όταν στις αρχές Αυγούστου θα διοργανωθεί από ιδιώτη το Cultura 2009 με τους Palyrria και φεστιβάλ κινηματογράφου, ο δήμος μας αρκείται σε οργανωτικά εύκολες εκδηλώσεις και μάλιστα ορισμένες από αυτές τις βαφτίζει πολιτιστικές!!! Γεια σου ρε γίγαντα του πολιτισμού Δάντη!

Υ.Γ. Βέβαια, εδώ κάποια μεταμοντέρνα μπρόκολα επέμεναν να τραγουδήσει η Βίσση στο Ηρώδειο, ο "πολιτισμός" του Χρήστου Δάντη μας πείραξε;

Ο Δήμαρχος φούρναρης

του Χριστόφορου (mail: xri_pap στο yahoo τελεία gr)

Επιτέλους, πολυαγαπημένε αναγνώστη, ξανασυναντιόμαστε! Ένα μήνα ταξίδευα στο Αιγαίο και στο μεταξύ συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα: πέθανε ο Θεός Jackson, διοργανώθηκε το τουρνουά beach soccer στο στόμιο και η θεία Ιουλία έμαθε να κάνει ραβανί! Όμως η απουσία μου ήταν για καλό σκοπό. Ήμουν ινκόγκνιτο σε μυστική αποστολή να βρω τι θα κάνει ο λατρεμένος μας Δήμαρχος-με-μύτη-μετρητή-Geiger αν φτου-φτου δεν ξαναεκλεγεί δήμαρχος ή ακόμα χειρότερα αν δεν καταφέρει να βγει βουλευτής.

Σαν οικογένεια απευχόμαστε ένα τέτοιο σενάριο, όσο η Λάρκο τους οικολόγους. Διότι τότε, ποιος θα στήνει τόσο έξοχες θεατρικές παραστάσεις τα κρύα δευτεριάτικα βράδυα του χειμώνα; Όμως τι τα θες dear, τώρα που ο θεός πέθανε, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι δια πάν ενδεχόμενο. Με μεγάλη χαρά εκθέτω προ των οφθαλμών σου το τι θα κάνει η Δημαρχάρα μας όταν το φέρει ο καιρός και αποσυρθεί από τα κοινά:

Ό,τι καλύτερο για τον Μίμη μας! Με τόση ικανότητα να ανοίγει σαν φύλλο τους πολιτικούς του αντιπάλους, και να στέλνει για καφέ την αντιπολίτευση θα θριαμβεύσει ως αρτοποιός. Εύγε!

Καταγγελλία για τη στρατιωτική μονάδα

Αναδημοσιεύω τα βασικότερα κομμάτια της καταγγελλίας του Δικτύου Σπάρτακος. Όλη η ανακοίνωση βρίσκεται εδώ.

"ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
«ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ, 180 ΜΚ/Β HAWK – ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ»

Μετά από δημοσίευμα στην ηλεκτρονική έκδοση της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (όπου το στρατόπεδο χαρακτηρίζεται ως «βυσματοπαγίδα» και γίνεται σαφής καταγγελία για «πήξιμο» των φαντάρων καθώς και για μια ιδιότυπη «βυσματομαχία» σχετικά με το ποιος θα πάρει εξόδους και άδειες), έχει ξεκινήσει ένα, απίστευτου ρεβανσισμού, συνεχές «τρέξιμο» των στρατευμένων στη μονάδα (αγγαρείες, προσβολές, απειλές).
[...]
Έξοδοι δίνονται μόνο με υπηρεσιακά σημειώματα και τελικά γίνονται αντικείμενο συνδιαλλαγών, εκβιασμών από τους αξιωματικούς και αντικείμενο τηλεφωνημάτων προς τη διοίκηση του στρατοπέδου από «διάφορους προστάτες» διαφόρων (μεγαλύτερων) βυσμάτων της μονάδας. Αυτοί είναι που τελικά, παίρνουν και φυσιολογικές εξόδους-άδειες (όπως θα έπρεπε να προβλέπονται για το σύνολο των φαντάρων). Για τους υπόλοιπους απομένει η έρημος του στρατοπέδου, η αλλαγή από υπηρεσία σε υπηρεσία, το συνεχές τρέξιμο.
[...]
Είναι χαρακτηριστικό πως το Δίκτυο Σπάρτακος έχει ξαναγράψει για το εν λόγω στρατόπεδο, όταν βρέθηκε νεκρός λόγω του αλκοόλ ένας ΕΠΟΠ. Καταγγέλεται από τους φαντάρους πως στο δωμάτιο του, μέσα στο στρατόπεδο, βρέθηκαν 27 μεγάλες σακούλες σκουπιδιών – κυρίως με τενεκεδάκια από μπύρες και μπουκάλια αλκοόλ - μετά το θάνατό του. Είναι δυνατόν ένα τέτοιο σε μέγεθος πρόβλημα να μη γίνεται αντιληπτό επί μήνες από την ιεραρχία; Είναι δυνατόν να συγκαλύπτεται από τη διοίκηση και τους αξιωματικούς του στρατοπέδου, από τον «υπεύθυνο» τύπου και όλα τα κλιμάκια του ΓΕΣ; Είναι δυνατόν ακριβώς γιατί γνωρίζουν πως είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση.

Το μόνο όμως που τους νοιάζει, είναι να πάρουν εκδίκηση από όσους τους χαλάνε τη βιτρίνα της καριέρας τους. Μια μόλις μέρα μετά το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, τη Δευτέρα στις 08/06, σε αιφνιδιαστική επιθεώρηση τιμωρήθηκαν όλοι με κρατήσεις (5 ημερών) επειδή τα κρεβάτια τους «δεν ήταν προβλεπόμενα»! Αντίστοιχα, μοίραζαν φυλακίσεις σε όσους ήταν σκοποί εκείνη τη μέρα (όχι γιατί ήταν πλημμελείς στα καθήκοντά τους, αλλά) γιατί κρατούσαν τα όπλα σε λάθος στάση (παραπτώματα που ποτέ δεν είχαν τιμωρήσει στο παρελθόν)! Γεμίζουν «δια ασήμαντον αφορμήν» με φυλακίσεις και κρατήσεις φαντάρους στην πυροβολαρχία της Κύμης, όταν από το Πάσχα και μετά έχουν βγει με έξοδο δύο (2!!) φορές έκαστος... Εκτός φυσικά από τα βύσματα...

Πρωταγωνιστής στα καψώνια και στις τιμωρίες είναι ο λοχαγός Σάρρος. Δε θα χαρακτηρίσουμε τη στάση ενός αξιωματικού του ελληνικού στρατού, που χρησιμοποιεί όλες τις διαδεδομένες μεθόδους ιδεολογικού, ψυχολογικού και βιολογικού τραμπουκισμού απέναντι σε στρατευμένους για να τους τρομοκρατήσει και εκδικητικά να τους τιμωρήσει για την κίνηση τους να δημοσιεύσουν τις αφόρητες συνθήκες που βιώνουν.
[...]
Θα πρέπει να θυμούνται οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της 180 ΜΚ/Β HAWK, πως οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί επίσης στον τρόπο με τον οποίο κατανοούν τις διαταγές, τους κανόνες και το «προβλεπόμενο». Θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί, ενώ είναι δικαίωμα των στρατευμένων (με αποφάσεις του ΓΕΣ) να αποφασίσουν που θέλουν να ψηφίσουν και να τους δοθεί η σχετική άδεια ενόψει ευρωεκλογών, απαγορεύσανε το σχετικό δικαίωμα.

Αντίθετα ανακοίνωσαν (όταν φαντάροι από άλλα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα πήγαιναν με άδειες να ψηφίσουν στον τόπο διαμονής τους) ότι, εξαιτίας «έλλειψης προσωπικού», δε θα φύγει κανείς να ψηφίσει στο τόπο του. Ακόμα περισσότερο, ας εξηγήσουν τι είδους εκβιασμό προσπαθούν να επιτύχουν, όταν επιχειρούν να αναγκάσουν τους φαντάρους να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι δεν επιθυμούν να πάρουν τη σχετική άδεια. Ας καταλάβουν πως δεν θα καταφέρουν και πολλά καθώς οι περισσότεροι έχουν αρνηθεί έως τώρα να υπογράψουν.

Ας εξηγήσει το ΓΕΣ και η διοίκηση του στρατοπέδου, αν - για παράδειγμα - ο επιλοχίας Σπανός (που πρωταγωνιστεί στην άσκηση πίεσης των φαντάρων να υπογράψουν την υπεύθυνη δήλωση) έχει τη σχετική έγκριση και οδηγία από οποιονδήποτε ανώτερό του. Ας εξηγήσουν αν τα καψώνια, οι αγγαρείες και οι προσβολές στο στρατόπεδο είναι προϊόν μόνο της «πρωτοβουλίας» των αξιωματικών και ποιος τους αφήνει να συμπεριφέρονται έτσι στους φαντάρους.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437"

Υ.Γ. Μήπως για αυτό το λόγο η συντριπτική πλειονότητα των κυμαίων βάζει ΤΟ βύσμα προκειμένου να υπηρετήσει στη Σκύρο;

Ευρωεκλογές- Τι ψηφίσαμε

Αναδημοσιεύω από το σερβιτόρο τον αναλυτικό κατάλογο με το τι ψηφίσαμε στις εκλλογές! Τα νούμερα αφορούν τα εκλογικά κέντρα που βρίσκονται στο δήμο μας.

Εγγεγραμμένοι: 10.597
Έγκυρα: 5.633 97,49 %
Ψήφισαν: 5.778
Άκυρα: 71 1,23 %
Αποχή: 45,48 %
Λευκά: 74 1,28 %

Η πρώτη στήλη είναι το ποσοστό και η δεύτρη οι ψήφοι σε απόλυτους αριθμούς.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. 46,48%, 2.618
Νέα Δημοκρατία 30,00%, 1.690
ΛΑ.Ο.Σ. 6,02%, 339
Κ.Κ.Ε. 5,06%, 285
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 3,94%, 222
Οικολόγοι Πράσινοι 3,04%, 171
Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών 1,10%, 62
Έλληνες Οικολόγοι / Βεργής 0,80%, 45
Οικολόγοι Ελλάδας 0,59%, 33
Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο 0,57%, 32
Αντικαπιταλιστική Αρ. Συνεργασία (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) 0,55%, 31
Δράση 0,43%, 24
Ενωση Κεντρώων 0,39%, 22
Λαικός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή 0,20%, 11
Εργατικό Επαναστικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) 0,14%, 8
Α.Σ.Κ.Ε. 0,11%, 6
Μαρξιστικό-Λενινιστικό ΚΚΕ 0,11%, 6
Κοινωνία 0,09%, 5
Ελληνικό Κίνημα Αμεσης Δημοκρατίας 0,09%, 5
Κόμμα Φιλελευθέρων 0,07%, 4
Φιλελεύθερη Συμμαχία 0,05%, 3
Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο 0,05%, 3
Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. 0,05%, 3
Ο.Α.Κ.Κ.Ε. 0,04%, 2
Κόμμα Νέων 0,04%, 2
Ελληνική Ενότητα 0,02%, 1

Μειοψηφίες....

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο δυόμιση χρόνια από τότε που η υπουργός παιδείας Γιαννάκου χαρακτήριζε απαξιωτικά τους χιλιάδες φοιτητές που διαδήλωναν στους δρόμους "μειοψηφίες". Τον ίδιο καιρό, ο υπουργός επικρατείας Ρουσόπουλος δήλωνε πως στο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών πανεπιστημίου είναι εγγεγραμένο μόνο το 25% των καθηγητών και από αυτούς μόνο το 60% στήριζε της καταλήψεις. Με άλλα λόγια, δύο κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης αποκαλούσαν μειοψηφίες τους φοιτητές και καθηγητές που διαδήλωναν με το σκεπτικό ότι δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του κλάδου τους.

Αν, λοιπόν, ο "αξιότιμος" κύριος Ρουσόπουλος και η "αξιότιμη" κυρία Γιαννάκου έχουν έστω και λίγη πολιτική τσίπα πάνω τους, ας βγουν να δηλώσουν πως η σημερινή κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση της μειοψηφίας του 52,63*32,29=16,99%! Το 17% του ελληνικού λαού αποφασίζει και νομοθετεί για το σύνολο της επικράτειας. Αντε και εις ανώτερα!

Υ.Γ. όχι ότι και η άλλη πλευρά είναι καλύτερη... Με πραγματικό ποσοστό 52,63*36,64=19,28% και μιλάνε περί αυτοδύναμης διακυβέρνησης...

Ευρωεκλογές

ΟΤΕ Κύμης

Αύριο στις 7 το απόγευμα διοργανώνεται από το δήμο ανοιχτή συγκέντρωση για το επικείμενο κλείσιμο του υποκαταστήματος του ΟΤΕ στην πόλη μας. Η «επίσημη» πρόσκληση βρίσκεται και εδώ.

Όλοι λίγο-πολύ συμφωνούμε στο ότι δεν θέλουμε να κλείσει το υποκατάστημα Κύμης, καθώς έτσι χάνονται υπερπολύτιμες θέσεις εργασίας και συγχρόνως για τις υπηρεσίες που θα καταργηθούν θα πρέπει να απευθυνόμαστε στο Αλιβέρι ή, όταν αυτό είναι εφικτό, στο 131. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία το πώς φθάσαμε ως εδώ και το γιατί τελικά κλείνει το υποκατάστημα.

Με βάση τα όσα ορίζει η Ευρωπαική Ενωση «απαγορεύεται» ένα κράτος-μέλος να διατηρεί ζημιογόνες δημόσιες υπηρεσίες, ειδικά σε τομείς που έχουν ανοίξει στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως οι υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών. Αυτό το είδαμε ειδικά το τελευταίο διάστημα, όταν η ΕΕ ασκούσε έντονες πιέσεις για το κλείσιμο ή την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το υποκατάστημα Κύμης κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην κερδοφορία του ΟΤΕ, είναι λογικό οι αρμόδιοι να θέλουν να το κλείσουν. Μάλιστα αν συνυπολογιστεί ότι ο ΟΤΕ δεν είναι αμιγώς δημόσια υπηρεσία καθώς μεγάλο μέρος του ανήκει σε ιδιώτες, γίνεται εμφανές γιατί προτάσσονται τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια έναντι του κοινωνικού οφέλους.

Με άλλα λόγια, το κλείσιμο του υποκαταστήματος Κύμης μοιάζει με τις περικοπές στις πτήσεις της Ολυμπιακής από και προς ακριτικούς προορισμούς. Αυτό το οποίο ευθύνεται και στις δύο περιπτώσεις (όπως και σε τόσες άλλες) είναι η επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και η πιθανή ιδιωτικοποίησή τους. Και φυσικά όσο το κέρδος μπαίνει πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες, τέτοια φαινόμενα θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Σήμερα ο ΟΤΕ, αύριο η περικοπές στις άγονες γραμμές, αργότερα κλείσιμο της σχολής εμποροπλοιάρχων ή της πολεοδομίας και πάει λέγοντας.

Το θέμα , λοιπόν, δεν είναι αύριο να μαζευτούμε στο δημαρχείο και να συμφωνήσουμε απλά και μόνο στο ‘όχι στο κλείσιμο του ΟΤΕ’. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε το λόγο για τον οποίο φθάσαμε ως εδώ, θα τρέχουμε πάντα πίσω από τις εξελίξεις φωνάζοντας αποσπασματικά ‘όχι στο κλείσιμο ….’.

Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί πως από το Σεπτέμβρη είναι γνωστό πως κλείνει το υποκατάστημα. Το γιατί φθάσαμε παραμονές του κλεισίματος να το θυμηθούμε και να τρέχουμε είναι ένα καλό ερώτημα. Και μάλλον η απάντησή του εξαντλείται στο ‘για να γίνει άλλο ένα δημοτικό πανηγυράκι’.